เจมส์ก็พร้อมที่จะหยิบยื่นความตายให้โดยไม่ละเว้น…ถ้ามันผู้นั้นเป็นศัตรูของนาย
สูงขึ้นไปที่เพดานของศาลาริมน้ำ แสงไฟเรืองสลัวจากดวงโคมสีเหลืองนวล สาดลงมาอาบเสี้ยวหน้าบางส่วนของเจมส์
“กินเยะๆ…” นายพลวสันต์วางช้อน พร้อมกับเอื้อมไปคว้าไปป์ยาสูบขึ้นมาคาบในทันที เป็นสัญญาณว่าอิ่มและเป็นความเคยชิน ป้าแช่มรีบเข้ามาเก็บจานตรงหน้าโดยไม่ต้องบอก
“ท่านอิ่มแล้วหรือครับ” เจมส์เงยหน้าขึ้นถาม
“ไม่ต้องห่วง…ทำตัวตามสบายเถอะเจมส์”
นายพลกล่าวเบาๆ หากน้ำเสียงนั้นก็ฟังดูทรงอำนาจในความรู้สึกของคนฟัง พลางพ่นควันสีขาว กำจายลอดแผงหนวดดกหนาเหนือริมฝีปาก สายตาคมกริบจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคมคร้ามของเจมส์
นานเท่าไรไม่รู้…ที่นายพลทิ้งสายตาเอาไว้ที่เค้าโครงหน้าอันคมคร้ามของลูกน้องคนสนิท กระทั่งเจมส์วางช้อน…แล้ว เงยหน้าขึ้นมาสบตานายพลวสันต์ด้วยดวงตาที่เกือบจะว่างเปล่า
ที่ไร่ส้มของพ่อเลี้ยงชรัมภ์
