บทที่ 12
ชื่อรัก
“ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้เป็นพ่อค้าขายสลัด เปลี่ยนอาชีพตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่อัปเดตกันบ้าง”
ใบหน้าหล่อเหลาละสายตาจากสมาร์ตโฟนขึ้นไปมอง ‘สุดเขต’ หรือ ‘หมอเขต’ แพทย์รุ่นพี่ที่เพิ่งทิ้งกายนั่งลงตรงข้าม ก่อนจะยกแก้วอเมริกาโน่ที่ถือมาด้วยขึ้นดื่ม
“สวัสดีครับ” จิณณ์ค้อมศีรษะเล็กน้อยทักทายคนอายุมากกว่าราวสี่ปี ซึ่งอีกฝ่ายก็ทักทายกลับด้วยท่าทางเดียวกัน
“ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะช่วงนี้”
“ผมมาซื้อกาแฟที่ร้านทุกวัน” เขาหมายถึงคอฟฟี่ช็อปที่กำลังนั่งอยู่ตอนนี้ ซึ่งเจ้าของร้านก็คือภรรยาของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขานี่แหละ
“ฉันก็เข้าร้านมาหาเมียทุกวัน บางวันเข้าสองสามรอบ แต่ไม่เคยเจอนายเลย”
“อาจจะว่างไม่ตรงกัน”
“ก็คงงั้น” สุดเขตดูดกาแฟอีกหนึ่งอึก ก่อนจะวกกลับไปที่ประเด็นแรกอีกครั้ง “ได้ยินพยาบาลในวอร์ดพูดกันว่าหมอจิณณ์ออร์โธฯ ขายสลัดโรล เลยอยากช่วยอุดหนุนสักหน่อย ถ้าอร่อยจริงอย่างที่คนอ
