บทที่ 27
ความลับและความรู้สึก
“ถ้าอย่างนั้นคุณคงรู้แล้วว่าผม...ไม่ปกติ”
“ค่ะ” เธอเอ่ยพลางบีบมือเบา ๆ เพื่อส่งกำลังใจ ไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น เพราะเชื่อว่าเขารู้ดีอยู่แล้วกว่าโรคที่เขาเป็นมันรักษาได้ “รักเชื่อว่าคุณจะหายเป็นปกติค่ะ”
“ผมปรึกษาจิตแพทย์และเข้ารับการบำบัดมาแล้วทุกรูปแบบ”
“ผลเป็นไงบ้างคะ”
“ก่อนหน้านั้นเหมือนจะดีขึ้น ผมไม่ค่อยฝันถึง บางคืนก็นอนหลับได้โดยไม่ต้องพึ่งยา ทำให้ผมคิดว่าเดี๋ยวมันจะค่อย ๆ หายไป แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่” ที่ชัดเจนว่าอาการป่วยของเขาไม่ได้ดีขึ้นเลย คือตอนที่เธอมาบอกกับเขาว่าท้อง ทำให้เขารู้ว่าภาพจำในหัวมันยังคงชัด และยังคงฝังรากลึกอยู่ในใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังคาดไม่ถึงด้วยซ้ำว่ามันจะรุนแรงขนาดนั้น “แต่หลังจากนั้นผมก็รับการรักษาต่อ พยายามปล่อยวางและเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน”
“หมายความว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้วใช่ไหมคะ”
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อน ผมคิดว่าโอเค
