บทที่ 19 จบกันแค่นี้
เช้าวันต่อมาจิณณ์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการหนักศีรษะ สิ่งแรกที่เขามองหาคือเจ้าของร่างนุ่มนิ่มที่เขานอนกอดตลอดทั้งคืน ทว่าข้างกายกลับไร้เงาของหญิงสาว ความยับย่นของที่นอนบ่งบอกว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริง และเขาไม่ได้ฝันไป
เธอกลับไปแล้ว
ชายหนุ่มฝืนร่างกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ซบหน้าลงบนฝ่ามือตัวเอง เพียงครู่เดียวก็เลื่อนขึ้นไปขยี้ศีรษะ พยายามปัดไล่ทุกความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทิ้งไป พร้อมถอนหายใจแรง ๆ
มือหนาคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาเมื่อมีเสียงเรียกเข้า
“ครับ”
[หมอจิณณ์ใกล้จะถึงหรือยังคะ ตอนนี้ข้าวถึงสนามบินแล้ว โทรหาตั้งหลายสาย แต่หมอจิณณ์ไม่รับเลย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ]
ชายหนุ่มดึงโทรศัพท์ออกมาดูเวลา เขามีเหลือเวลาอีกแค่สามชั่วโมงเท่านั้น
“ไม่มีอะไรครับ ผมกำลังไป” เอ่ยจบเขาก็กดตัดสาย
ตอนนี้ในหัวของนายแพทย์หนุ่มมีแต่ความวุ่นวายและสับสน หากก็รู้ตัวว่าต้องล
