บทที่ 10 ความรู้สึกก่อตัว
หล่อนช่างเป็นแม่ที่แย่จริง ๆ
“ถ้าตอนนี้ฉันเดินได้ ฉันคงช่วยรักมันหาเงินได้บ้าง”
“เฮ้อ” ยายศรีจันทร์ถอนหายใจอย่างเอือมระอา เมื่อได้ยินลูกสาวตัดพ้อทำนองนี้อีกแล้ว เรื่องราวผ่านมาหลายปี แต่จิตใจของจันทิมายังยึดติดอยู่กับอดีต ไม่ยอมก้าวผ่านมันมาเสียที “พอเลย ๆ ไม่ต้องพูดอย่างนี้ เอ็งควรยอมรับความจริง แล้วก็อย่าพูดอะไรที่ทำให้ลูกมันรู้สึกไม่ดีอีก”
“ถ้าตอนนั้นฉันตายไปพร้อมพี่สร วันนี้ลูกก็คงไม่ต้องมาเหนื่อยกับฉันอีกคน”
“แล้วเอ็งจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา เอ็งคิดว่าลูกมันจะรู้สึกดีหรือ ถ้าได้ยินเอ็งพูดอย่างนี้” ผู้สูงวัยเริ่มมีโทสะ เหนื่อยหน่ายที่จะพูดเรื่องนี้กับลูกสาว
นางรู้ว่าจันทิมาเสียใจและรู้สึกผิดที่ต้องกลายมาเป็นภาระของลูก แต่การจมอยู่กับอดีตหรือเอาแต่ตัดพ้อทำนองนี้ มันไม่ทำให้ใครรู้สึกดี เพราะไม่มีลูกคนไหนอยากให้บุพการีตายจากไป
คนเป็นลูกคิดว่าตัวเองโชคดี
