ตอนที่ 2 | กลั้นน้ำตาที่มันกำลังไหลริน
1434 คำ
วันต่อมา...
เธอลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับขยับพลิกตัวมองที่นอนด้านข้างที่ตอนนี้ว่างเปล่าไร้คนนอน จึงคิดได้ว่าภวิศยังไม่ได้กลับมา จึงค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะไปอาบน้ำชำระร่างกาย จะได้ออกไปเตรียมอาหารเช้าไว้ให้กับคุณเขา ถึงเขาจะกลับมาทานหรือไม่ แต่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
“โอ๊ยยยย ทำไมเจ็บแบบนี้นะ” เพราะแต่ละก้าวที่ตัวเองเดินมันช่างเจ็บและแสบบริเวณส่วนสงวนของตัวเองมาก เธอแทบจะขยับขาไม่ออกเลย แต่ก็ยังพยายามพยุงตัวเองเข้าไปในห้องน้ำให้ได้ เธอใช้เวลาในการจัดการร่างกายของตัวเองไม่นานก็ค่อย ๆ ก็พาตัวเองเดินออกมายังห้องครัวด้านนอก เดินไปเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรพอจะทำอาหารเช้าได้บ้าง หยิบของต่าง ๆ ออกมาพร้อมกับคิดเมนูประมวลผลว่าตัวเองจะทำอะไรดี พอคิดได้แล้วก็ลงมือทำทันที ซึ่งวันนี้อาหารเช้าเธอเลือกที่จะทำเป็นข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของภวิศ
ปี๊ดดด ปี๊ดดด
ขณะที่เธอกำลังทำข้าวต้มอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงบีบแตรรถขับเข้ามาภายในบ้าน จึงวางของที่ตัวเองกำลังทำอยู่แล้วรีบเดินมาที่หน้าบ้านทันที ซึ่งรถที่จอดอยู่เป็นรถสามีเธอ เธอกำลังจะเดินไปหาแต่ระหว่างนั้นประตูรถฝั่งคนขับที่ปิดสนิทอยู่ก็เปิดออกมา แต่คนที่เปิดออกมานั้นกลับไม่ใช่สามีของเธอ แต่เป็นผู้หญิงที่เขามีข่าวด้วยบ่อย ๆ ซึ่งเธอจำหน้าของเธอคนนี้ได้ดี เธอก้าวลงจากรถและเดินอ้อมมาอีกฝั่ง เปิดประตูรถอีกฝั่งออกแล้วค่อย ๆ พยุงสามีเธอขึ้นมาแล้วพาเขาเดินเตรียมตัวเข้ามาในบ้าน แต่พอเธอคนนั้นเห็นเธอที่กำลังยืนมองอยู่ก็เหยียดยิ้มออกมา แต่ไม่ได้พูดอะไรด้วย ทำให้เธอที่กำลังยืนกลั้นน้ำตาเอ่ยสอบถามออกไป
“ทำไมสามีของฉันถึงมีสภาพแบบนี้คะ”
“พอดีเมื่อคืนฉันจัดงานวันเกิด เราสองคนอยู่ฉลองด้วยกันทั้งคืน คุณวิศเขาก็เลยดื่มหนักไปหน่อยค่ะ ฉันห้ามแล้วนะแต่เขาก็ไม่ฟัง ดื่มจนตัวเองแทบไม่มีสติ แถมเรายังมีความสุขกันทั้งคืนจนฉันเพลียไปหมด แทบจะเดินไม่ได้เลย แต่ฉันก็ยังพยายามลุกเพื่อส่งคุณเขาที่บ้าน เพราะเขาบอกว่าต้องรีบกลับเพราะแม่เขาจะมาหาแต่เช้า”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะพยุงเขาเข้ามาในบ้านเอง ส่วนคุณก็กลับไปได้แล้วค่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะกลับก่อน ส่วนรถนี่ก็บอกเขาด้วยว่าให้คนไปเอาที่คอนโดฉัน”
“ค่ะ”
“ฝากบอกเขาอีกเรื่องด้วยค่ะ เมื่อคืนขอบคุณสำหรับของขวัญมาก ฉันชอบของขวัญที่เขามอบให้มาก ๆ เลย มันทำให้ฉันทั้งจุกแล้วก็เสียวมาก” เธอพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปเลยทิ้งให้เธอที่กำลังยืนพยุงภวิศอยู่นั้นแทบไม่มีแรง
“คุณวิศ เดินเองไหวไหมคะ”
“ไม่”
“งั้นเข้าบ้านกันดีกว่า” เธอพยุงเขาเข้ามาในบ้าน “คุณจะไปอาบน้ำเลยไหมคะ หรือว่าจะรอทานข้าวก่อน”
“อาบน้ำ”
พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็พยุงพาเขาขึ้นมายังห้องนอนแล้ววางเขานั่งลงบนปลายเตียง ส่วนตัวเองก็รีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปเตรียมน้ำให้เขาแช่ เพื่อร่างกายของเขาจะสดชื่นขึ้น พอทำเสร็จแล้วก็รีบเดินกลับออกมาเห็นภวิศที่กำลังถอดเสื้อแบบเก้ ๆ กัง ๆ เธอจึงรีบเดินเข้าไปถอดกระดุมให้เขาแล้วไม่ลืมที่จะถอดกางเกงให้ด้วย พอเสร็จก็พยุงเขาเข้าห้องน้ำ
“ทำไมคุณริต้าถึงได้มาส่งคุณคะ”
“ไอ้ฌอนไม่อยู่”
“คุณอาบเองได้ใช่ไหมคะ”
“อืม”
“งั้นอาบเองเลยนะคะ ไอจะไปทำอาหารต่อ” เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตอบเธอหลังจากที่เธอพาเขามาวางลงในอ่างอาบน้ำ เธอจึงรีบเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินลงมาที่ครัวเพื่อทำอาหารต่อ เธอพยายามทำอาหารให้เสร็จโดยเร็วทั้งที่แทบไม่มีแรงทำต่อ เพราะเอาแต่คิดว่าจะทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไงก็ช่าง
ปี๊ดดด ปี๊ดดด
แต่ในตอนนั้นเองเธอก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นเสียงรถที่คุ้นหูซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นรถของใคร เธอก็วางของที่กำลังทำลงอีกครั้งแล้วรีบเดินออกไปดู พบว่าคนที่กำลังเดินลงจากรถคือคนที่เธอนึกถึง ซึ่งเธอก็ก้มหัวพร้อมกับไหว้สวัสดีทั้งสองคนด้วยความนอบน้อม
“ลูกสะใภ้แม่ คืนเข้าหอเป็นยังไงบ้างลูก”
“ก็ดีค่ะ” เธอตอบออกไปด้วยน้ำเสียงมีความสุขแต่ทั้งที่จริงแล้วภายในใจของเธอตอนนี้มีแต่ความทุกข์ทรมานทั้งนั้น
“แล้วนี่ทำอะไรอยู่ลูก”
“ไอกำลังทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้คุณวิศค่ะ”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย โทรสั่งให้เขาเอามาส่งก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ แค่ทำข้าวต้มแค่นี้เองไอทำได้สบายมาก”
“บอกให้จ้างแม่บ้านก็ไม่ยอม”
“ก็ไอไม่ชอบความวุ่นวายนิคะ” เพราะก่อนที่จะแต่งงานกัน เธอกับคุณแม่ของภวิศก็พูดคุยกันเกี่ยวกับแม่บ้านที่จะมาดูแลเธอกับสามี แต่เธอปฏิเสธออกไปเพราะไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเท่าไหร่ แถมเรื่องนี้สามีของเธอก็เห็นด้วยอีก ทำให้คุณแม่ไม่คัดค้านอะไร
“แต่หนูก็ต้องมาลำบากทำอาหารกินเองนะลูก”
“ไอไม่ลำบากเลยค่ะ ชอบซะอีก”
“แล้วนี่ลูกชายแม่ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก”
“ตื่นแล้วค่ะ แต่ตอนนี้คุณวิศเขากำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ อีกสักพักก็คงลงมา”
“เมื่อคืนนอนสบายดีไหม”
“ก็สบายดีค่ะ” เธอตอบออกไปแบบนั้นเพราะหลังจากที่เธอโดนรังแกติดต่อกันหลายชั่วโมง เธอก็นอนหลับสนิทเลย
“ฮาววว...ง่วงนอนจังเลยโว้ย”
เสียงตะโกนลั่นบ้านมาจากทางบันไดเธอจึงรีบหันไปดูพบว่าภวิศกำลังเดินลงมา พอเขาเห็นเธอกับพ่อแม่เขาก็ไม่ได้นึกตกใจอะไร พร้อมกับเดินลงมานั่งด้านข้างเธอ
“แกเป็นอะไรของแก ทำเหมือนว่าไม่ได้นอนอย่างนั้นแหละ”
“ก็ผมไม่ได้นอนจริง ๆ นี่นา กะว่ากินข้าวเสร็จเนี่ยจะไปนอนพัก”
“เมื่อคืนแกทำอะไร ทำไมถึงไม่นอน”
“ก็ทำหลานให้คุณพ่อคุณแม่อยู่ไงครับ”
พอสามีของเธอพูดออกมาแบบนั้น เธอก็รีบหันไปจ้องมองเขาทันที เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้นได้
“ตกใจอะไร ก็เมื่อคืนเราทำหลานให้พวกท่านจริง ๆ นี่นา”
“เมื่อคืนเราทั้งสองคนทำหลานให้แม่จริง ๆ ใช่ไหมลูก”
“คะ...ค่ะคุณแม่”
“โอ๊ยยยย...ดีใจจังเลยค่ะคุณ ไม่คิดไม่ฝันว่าเจ้าลูกชายผู้ดื้อรั้นจะยอมทำตามสิ่งที่แม่ขอด้วย ทั้งที่เมื่อวานก็ค้านหัวชนฝา”
“ผมเคยขัดใจแม่ที่ไหนล่ะครับ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย สิ่งที่เราขัดใจแม่มีเยอะแยะเต็มไปหมด”
“แล้วนี่พ่อกับแม่จะกลับตอนไหน”
“อะไรกัน พ่อกับแม่เพิ่งจะมาเองนะจะรีบไล่กลับทำไม”
“ก็ผมจะได้รีบกินข้าวรีบไปทำหลานให้แม่ต่อไง”
“ไม่ต้องรีบเร่งหรอก แม่ก็ไม่ได้รีบอะไรขนาดนั้น”
“แต่ผมรีบน่ะสิครับ ผมอยากมีหลานให้แม่เต็มทนแล้ว”
“งั้นแม่กับพ่อก็ขอกลับเลยละกัน เราสองคนจะได้กินข้าว”
คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองท่านก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปจากบ้าน ซึ่งเธอก็รีบเดินตามไปเพื่อไปส่ง โดยที่สามีของเธอก็เดินตามมาติด ๆ
- ผู้เขียน
