เธอเดินลงมาจากรถพร้อมกับรีบเดินเข้าบ้านทันที โดยไม่สนใจคนที่กำลังเดินตามเข้ามา
“เธอจะรีบเดินอะไรขนาดนั้น เดี๋ยวก็สะดุดล้มอีกหรอก”
พอได้ยินแบบนั้นเธอก็เบาฝีเท้าลงแต่ก็ยังเดินเข้ามาในบ้าน กำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดแต่ก็โดนคนที่ยืนอยู่ด้านหลังคว้าจับมือไว้ก่อน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เป็นอะไร ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลเธอไม่คุยกับฉันเลยสักคำ”
“ก็ไอไม่มีอะไรจะคุยกับคุณนี่คะ”
“เดี๋ยวฉันจะไปจัดการพริบพราวให้”
“ไม่เป็นไรหรอกไอซุ่มซ่ามเอง ขอตัวขึ้นห้องก่อนนะคะ” เธอที่กำลังหันหลังกลับเพื่อจะขึ้นบันไดอีกครั้ง แต่ก็โดนสามีหนุ่มจับแขนเธอไว้เหมือนเดิม
“ปวดแผลไหม”
“ก็ปวดค่ะ มันปวดขึ้นลงเรื่อย ๆ”
“ระวังอย่าให้โดนน้ำ ฉันขี้เกียจที่จะพาเธอไปเปลี่ยนผ้าพันใหม่บ่อย ๆ”
เพราะตอนนี้มือของเธอโดนผ้าก๊อซพันเอาไว้ เนื่องจากแขนของเธอมีรอยแผลถลอกนิดหน่อย
“ค่ะ” เธอตอบเขาไปก็รีบเดินขึ้นมายังห้องของตัวเอง พอเข้ามาในห้อ
