เช้าของอีกวัน
อินทัชตื่นขึ้นมาบิดขี้เกียจพร้อมกับเปิดม่านรับเเสงอาทิตย์ในยามเช้า ใบหน้าขาวอ้าปากหาวหวอดๆ ยามเห็นตึกราบ้านช่องตรงหน้า มันก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงไร่ถึงสวน เเละคิดถึงทุกคนที่เคยพบเจอมา
จากเด็กที่ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครก็กลายเป็นเด็กที่เปล่งประกายความสดใสออกมา
ถ้าชีวิตมันเรียบง่ายเหมือนผ้าที่พับเอาไว้มันคงไม่เรียกว่าเป็นการใช้ชีวิต เเละดูเหมือนว่าอินทัชจะใช้ชีวิตได้คุ้มค่าเหลือเกิน ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งความเหงาเเละความรัก เข้ามาเยือนไม่ว่างเว้น
ทำไมเราต้องคิดถึงคนที่ทำร้ายเราด้วย.. ทำไมนะ..
ก๊อก ก๊อก
อินทัชสะดุ้งโหยง ทุกครั้งที่เสียงประตูดังขึ้นมันเหมือนกับเสียงฟ้าร้องในใจ เเละเขาหวั่นใจว่าคนที่มาเยือนจะเป็นไอเอ็ม
"อินทัช" เสียงเข้มดังขึ้น นั่นบ่งบอกว่าสิ่งที่เขากลัวกำลังคืบคลานเข้ามาเเล้ว
"พี่ไอ.."
"เปิดประตูให้กูหน่อย"
"ครับ ผมกำลังไป" อินทัชตะโกนบอก ก่อนจะสูดลมหายใจเข
