แต่เขาก็ยังนิ่งเฉย วางตัวอย่างดีไม่เปลี่ยน เขาชาชินกับสายตาเช่นนี้ของนงนภัสเสียแล้ว จะดีหน่อยตรงที่ปรีชาวัฒน์เป็นผู้ใหญ่พอไม่มีกิริยาดังเช่นภรรยาของเขา
ส่วนยศวินและแพรพิลาศนั้นไม่ได้กลับไปด้วย นงนภัสเองก็อยากให้สองคนนั่นอยู่เป็นเพื่อนนิ่มอนงค์ ถ้ามีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน เบาใจลงไปได้มากเมื่อทั้งสองบอกว่าจะช่วยดูแลนิ่มอนงค์ให้
เมื่อวานเห็นแพรพิลาศช่วยงานจนเหนื่อยอ่อน นางเลยไม่อยากปลุกหรือรบกวนให้ต้องมาคอยยืนส่ง เพราะได้คุยเรื่องสำคัญเพื่อฝากฝังนิ่มอนงค์ไปแล้ว
“น้องเป็นไงบ้างพฤกษ์ ไม่สบายหรือเปล่าถึงต้องให้คนเอาข้าวปลาขึ้นไปบนห้อง แม่อยากขึ้นไปดูน้อง” ศิริวรรณเอ่ยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงในตัวสะใภ้จากใจจริง
“ไม่เป็นไรมากครับ ให้น้องนอนต่อเถอะ”
“น้องแผลงฤทธิ์หรือเปล่า” ศิริวรรณเอ่ยถามเพราะพอจะรู้จักนิสัยของนิ่มอนงค์ดี ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะการเลี้ยงดูของนงนภัส นางคิดแบบนั้น
“นิดหน่อยครับ
