อันถงถึงกับทำขวดยาน้ำมันนวดตก ฟางหรูนั่งบิดกายและก้มหน้าเพราะความอับอายที่ต้องมานั่งทนฟังเรื่องเหล่านี้ แต่ท่านอ๋องกลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ราวกับเรื่องนี้คือเรื่องปกติ
“ท่านอ๋องเพคะ”
“ทำไม เจ้าอายงั้นหรือ หรือว่าเจ้าเองก็รู้ตัวเช่นนั้นคืนนี้ก็อย่าดื้อให้มาก ข้าให้เจ้านอนพักกลางวันแล้วเช่นนั้นคืนนี้…”
“อะฮึ่ม…เอ่อ ท่านอ๋อง ข้าต้องการจะแจ้งให้ทราบว่าฟางหรูจะมาอยู่เป็นเพื่อนข้าสักระยะ ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีจึงอยากหาเพื่อนคุย”
“ไม่ทราบว่าแม่นางซ่งจะมาพักที่นี่กี่วัน”
“พระชายา เหตุใดจึงถามคำถามที่ไร้มารยาทเช่นนี้ นางเป็นแขกของข้า!!”
“ไท่เฟยเพคะ ตำหนักมีแขกเพิ่ม ย่อมต้องจัดการทุกอย่างเพิ่มทั้งที่พักอาหารและเครื่องนุ่งห่ม หม่อมฉันดูแลตำหนักและสาวใช้บ่าวไพร่ ก็ต้องสอบถามเพื่อจะได้จัดคนมาดูแลแม่นางซ่งได้เหมาะสม
เหตุใดไท่เฟยจึงตรัสถามแปลก ๆ เช่นนั้น ราวกับว่า…ไม่เคยจัดการในเรื่องนี้ให้ผู้ใดม
