หยงไท่เฟยหันไปมองหน้าอันถงอย่างมีความหมาย
“เข้าใจแล้ว ถึงเวลาสักทีเช่นนั้นก็เตรียมการดำเนินตามแผนที่เจ้าวางเอาไว้ได้เลย”
“เพคะไท่เฟย”
“ข้าอยากจะรู้นักว่าเจ้าจะหาเหตุผลใดมาเลี่ยงข้อหานี้ได้ ขอดี ๆ ไม่ยอมให้ ก็ต้องใช้วิธีนี้”
ห้องบรรทมท่านอ๋อง
“เห็นว่าเจ้าบอกปัดเรื่องที่ไท่เฟยมาเบิกเงินเพื่อดูแลแขกไปงั้นหรือ”
“พระองค์ไม่พอพระทัยหรือเพคะ”
ท่านอ๋องถอดชุดคลุมและเดินมาหานางที่หน้ากระจกพร้อมกับจับหวีที่มือของนางมาและหวีเรือนผมของนาง
“ข้าบอกกับทุกคนไปแล้วว่าเรื่องนี้ให้เจ้าตัดสินใจ ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจให้หรือไม่ให้ก็เป็นเรื่องที่เจ้าพิจารณาได้”
“อันถงมาเข้าเฝ้าพระองค์ด้วยมิใช่หรือเพคะ หม่อมฉันเห็นตอนที่นางยืนปาดน้ำตาและพระองค์ส่งผ้าเช็ดหน้าให้ที่หน้าตำหนัก”
“เจ้าไม่พอใจงั้นหรือ”
เฟยเย่ไม่ตอบเพียงแต่หันไปมองพระพักตร์ท่านอ๋อง
“หากเข้าใจไม่ผิดนางคงมาขอร้องแทนไท่เฟย”
“ครั้งนี้ดูเหมือนว่
