เฟยเย่ทรุดตัวลง ครั้งนี้นางหมดแรงไปจริง ๆ เมื่อได้ยินท่านอ๋องเอ่ยนามของบุรุษหนุ่มตรงหน้า เขานี่เอง เขาคือ “ลั่วมู่เฉิน” พ่อของบุตรในครรภ์ของพี่สาวฝาแฝด
เว่ยจื่อหานตกใจเมื่อเฟยเย่ล้มลงเขาจึงช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มและพาเดินเข้าไปยังตำหนัก นางซบหน้าไปที่แผงอกของเขาพร้อมกับตัวที่สั่นเทา
ท่านอ๋องเองก็เริ่มสังเกตอาการผิดปกตินี้แต่ในตอนนี้เขายังไม่อยากพูดสิ่งใดมาก เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจกับสภาพด้านในตำหนักที่เห็น
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่”
เขาเห็นสาวใช้ที่กำลังนั่งทำแผลให้กันอยู่ที่มุมห้อง ซ่งฟางหรูที่มีสาวใช้อีกสองคนพยุงมานั่งทำแผล ไท่เฟยที่นั่งกุมขมับและดมยาอยู่ที่เก้าอี้ เมื่อนางเห็นเขาเข้ามาพร้อมกับลั่วมู่เฉินจึงรีบลุกขึ้นมาทันที
“ท่านอ๋อง รีบปล่อยนังแพศยานั่นลงเดี๋ยวนี้ นางเป็นตัวกาลกิณี ทำเรื่องบัดสีคาวโลกีย์อย่างไม่น่าให้อภัย”
“ว่าอย่างไรนะ ท่านพูดอะไรกัน นี่ต่อหน้าผู้อื่น เหตุใดกล้ากล่าว
