ลั่วมู่เฉินหันไปมองที่ไท่เฟยอย่างวิตก สายพระเนตรของท่านอ๋องหันมามองเขาด้วยความตกใจ พระชายาเองก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขา มีเพียงหยงไท่เฟยเท่านั้นที่นั่งอยู่ราวกับผู้ชนะเป็นผู้พูดออกมา
“ไม่กล้างั้นหรือ เรื่องที่เจ้าแอบเข้าห้องส่งตัวพระชายาหลังจากที่ท่านอ๋องออกไปรับราชโองการนั่น…”
ท่านอ๋องถึงกับตกพระทัย เขาเบิกตากว้างและมองไปยังลั่วมู่เฉินสลับกับพระชายาที่นั่งหน้าซีดราวกระดาษก็มิปาน
“นี่มันเรื่องอะไรกันไท่เฟย ท่านกล่าวเรื่องเหลวไหลอันใดกัน!!”
“เรื่องเหลวไหลงั้นหรือ หึ เกรงว่าจะเป็นท่านอ๋องที่รับความจริงไม่ได้มากกว่า เรียกอันถงออกมา!”
ไม่นานอันถงก็ถูกสาวใช้สองคนพยุงออกมา ดูท่าแล้วฝานป๋ายคงทำแผลให้นางอย่างดี
“อันถง คืนนั้นเจ้ารู้เห็นอะไร ก็ทูลท่านอ๋องไปเถอะ”
“อันถง เจ้า….”
“ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันเองเพคะ หม่อมฉันไม่กล้าทูลเพราะเห็นว่าพระองค์ทรงลุ่มหลงพระชายา แต่เรื่องนี้….เป็นความจริง”
