“เจ้านี่มันปากมากเสียจริง รีบพูดมา เจ้ายังต้องรีบไปตรวจอาการนางด้วย”
“ท่านไม่รู้สึกแปลกใจสิ่งใดบ้างเลยหรือ”
“เจ้าหมายถึงเรื่องใดเล่า”
“ลองนึกย้อนไปสิ ตอนที่ท่านพบพระชายาที่กำลังเตะสาวใช้ผู้นั้นลงมา…”
“ในตอนนั้นข้าวิ่งไปหานาง นางก็แทบจะไม่มีแรงยืนแล้ว”
“จากนั้นเล่า”
“จากนั้นลั่วมู่เฉินก็เดินมา และบอกว่าช่วยคนเจ็บแล้วนางยังขอบคุณ….เขา......เจ้ากำลังจะบอกว่า..”
“ใช่ พระชายาพูดกับลั่วมู่เฉิน ราวกับคนแปลกหน้าที่พึ่งรู้จักกัน”
“นั่นสิ และไม่ใช่การเสแสร้งด้วย นางพูดกับเขาอีกหลายคำก่อนที่ข้าจะ…เอ่ยชื่อเขาขึ้นมา หลังจากนั้นนางก็เริ่มเปลี่ยนท่าทีไป เจ้ากำลังจะบอกว่า…”
“ข้ามิอาจบอกสิ่งใดท่านได้ เรื่องนี้คงจะมีแค่นางเท่านั้นที่จะบอกท่านได้ เอาละรีบเดินกลับไปเถอะ ข้าจะได้ตรวจรักษานาง”
“แต่ว่าข้ากับนาง….ไม่สิ เรื่องนี้ไม่ถูกต้อง เจ้าไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้วรู้ได้อย่างไร”
“วันก่อนพระชายานำตำรับยา
