“เจ้าบังอาจ….”
“เจ้าไม่รู้จักข้าหรืออย่างไร ผู้คนเรียกขานข้าหมอเทวดาเจ็ดฟ้าดิน เจ้าคิดว่าเพียงแค่ตรวจพรหมจรรย์สตรี ข้าต้องปลดอาภรณ์พวกนางก่อนจึงจะตรวจได้หรืออย่างไร”
“เจ้า…ไม่ได้ล่วงเกินเฟยลี่จริง ๆ ใช่หรือไม่”
“บุปผางามล้ำค่าผู้ใดกันจะกล้าอาจเอื้อม จื่อหานข้ามิใช่คนฉวยโอกาสเช่นนั้น ข้ากับท่านเป็นสหายกันมานาน ไม่โง่ผิดใจกับท่านด้วยเรื่องสตรีหรอก เอาออกไป....มันคม”
ท่านอ๋องดึงดาบออกมาและพุ่งมันกลับไปโดยไม่มอง ดาบถูกเก็บเข้าไปที่เดิมก่อนที่เขาจะเดินกลับมานั่งที่เดิม ฝานป๋ายจึงเริ่มรินชามะลิของเขาและจิบดู
“พูดมา อย่าให้ข้าต้องถาม ข้า…”
“โมโหจนพูดอะไรไม่ออกแล้วใช่หรือไม่ หึ จื่อหานท่านที่สุขุมเคร่งขรึมกับทุกเรื่อง เหตุใดจึงร้อนรนจนหมดท่าเช่นนี้ต่อสตรีเพียงผู้เดียว”
“เจ้าไม่มีวันเข้าใจข้าหรอก”
“หวังว่าข้าจะไม่ต้องเข้าใจ ข้ายังมิอยากเป็นสุนัขที่ไล่กัดคนไปทั่ว”
“พูดมาเสียที!!”
“นางเป็นส
