รุ่ยฝูและเพ่ยฝูร้องไห้พร้อมกับสารภาพทั้งน้ำตา
“หม่อมฉันเป็นผู้วางยาในน้ำของอาจิงและแม่นมลี่เองเพคะ เพื่อแก้แค้นที่พวกนาง…เคยพูดจาไม่ดีกับพวกหม่อมฉันเพคะ”
“เรื่องเพียงเท่านี้ถึงกับเอาชีวิตคนเลยงั้นหรือ ฟังดูแล้ว….”
“หม่อมฉันมีเรื่องกับแม่นมลี่มานานแล้วเพคะ ตั้งแต่ก่อนที่นางจะป่วย แต่เมื่อมีอาจิงเข้ามา พวกนางก็เริ่มมีเรื่องขัดเคืองกับพวกหม่อมฉันมากขึ้น ดังนั้น….ดังนั้น….”
“เอาละพอแล้วพระชายา จางหย่ง ให้คนนำพวกนางไปขังไว้ พรุ่งนี้นำตัวส่งทางการลงโทษตามกฎหมาย”
“เดี๋ยวก่อน แต่ว่าหม่อมฉัน…”
“พอแล้วพระชายา เจ้าสืบสวนเสร็จแล้วนี่ พบคนร้ายแล้วมิใช่หรือ พวกเจ้าแยกย้ายกลับไปได้แล้วเรื่องในวันนี้ข้าจะทูลไท่เฟยเอง”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”
อันถงหันไปยิ้มให้เฟยเย่ด้วยสายตาเยาะเย้ยเล็กน้อยก่อนที่นางจะสะบัดหน้ากลับไปยังตำหนักพร้อมกับสาวใช้ที่เหลือ หลินเฟยเย่ราวกับถูกตบหน้าก็มิปาน อีกเพียงนิดเดียวนา
