"คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ"
"พ่อแข็งแรงดี ยังปึ๋งปั๋งอยู่เหมือนตอนหนุ่มๆ" ณดลตอบลูกสาวพร้อมรอยยิ้ม เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายพลอยเครียดตามไปด้วย "แล้วมาร์คินล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ"
"แม็กซ์เวลล์พาไปซื้อของขนมค่ะ เดี๋ยวตามขึ้นมา"
"แล้วเรื่องของณิกับเขา สรุปมันยังไงกัน ทำไมยังครุมเครืออยู่แบบนี้"
"ณิเคยบอกแล้วไงคะ ว่าณิกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"แล้วณิล่ะ รู้สึกอะไรกับคุณแม็กซ์เวลล์เขารึเปล่า"
วนิดาที่เพิ่งปอกผลไม้ให้สามีเสร็จเดินออกมาพลางเอ่ยวาจาถามลูกสาวด้วยรอยยิ้ม แม้ณิชาคอยบ่ายเบี่ยงจะตอบความรู้สึกตัวเองที่มีต่อแม็กซ์เวลล์ ถึงอย่างนั้นเธอก็ดูลูกสาวออกว่ารู้สึกอะไรยังไง
"ทำไมทุกคนชอบถามคำถามนี้กับณิจังคะ"
"ทุกครั้งที่ถาม ณิตอบไหมล่ะ หืม?"
"คุณพ่อคะ มากินผลไม้กันดีกว่า" ณิชาเปลี่ยนบทสนทนาทันควัน
"หนีอะไรก็หนีได้นะณิ แต่หนีความรู้สึกตัวเอง ไม่มีใครทำได้หรอก"
"...."
"ถ้าณิอยากให้คุณแม็กซ์เวลล
