"แม็กซ์เวลล์ ปล่อยฉันเดินเองเถอะคนมองใหญ่แล้ว"
ณิชากระซิบบอกแม็กซ์เวลล์ พยายามไม่สบตากับผู้คนที่เดินสวนไปมาในห้างสรรพสินค้า นี่เขาคิดอะไรอยู่ถึงอุ้มเธอท่าเจ้าสาวกลางห้าง เขารู้ไหมว่าเธออายจนแทบอยากหาปี๊บมาคลุมหัวตัวเอง
"มองแล้วยังไง"
"นายไม่อายพวกเขารึไง"
"ทำไมต้องอาย?" เขาก้มลงมาถาม แล้วดึงสายตามองทางเดิน เธอรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อมาถึงช็อปของแบรนด์ดัง เขาวางเธอลงเบาะนั่งสีขาวสุดหรู ไม่นานพนักงานสาวคนหนึ่งก็เดินปรี่มาหา
"สวัสดีค่ะ ลูกค้าสนใจสินค้าตัวไหน สอบถามได้นะคะ"
"ต้องการรองเท้าผ้าใบผู้หญิง เบอร์สามสิบแปด"
"เชิญทางนี้เลยค่ะ"
"รอตรงนี้" แม็กซ์เวลล์หันมาพูดกับณิชา ก่อนที่ตัวเองจะเดินตามพนักงานคนนั้นไปเลือกรองเท้ามาให้ณิชา
เขาหยิบรองเท้าสีขาวคู่หนึ่งมาโดยไม่ดูราคาบนป้าย แล้วเดินกลับมาหาณิชาซึ่งยังคงนั่งรอตรงเดิม เธอพลันสายตาที่มองอะไรเรื่อยเปื่อยมาหาแม็กซ์เวลล์สลับก
