"หม่ามี๊ สุขสันต์วันเกิดครับ" มาร์คินน้อยยื่นช่อดอกไม้ที่ตัวเองตั้งใจทำให้คนเป็นแม่ ณิชาเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ เธอย่อตัวนั่งลงเสมอกับลูกชายพลางเลื่อนมือไปลูบหัวเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดู
"สวยจังเลย ขอบคุณนะครับ"
"มาร์คินทำเองครับ"
"หือ จริงเหรอลูก ทำไมลูกชายของแม่เก่งขนาดนี้เนี่ย"
"มีอีกชิ้นครับ หม่ามี๊หลับตาก่อนสิ"
ณิชาอมยิ้ม ก่อนจะยกมือปิดตาตัวเอง แม้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาร์คินทำเซอร์ไพรส์ในวันเกิดเธอ แต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอไม่รู้สึกตื่นเต้น
"หม่ามี๊ลืมตาได้รึยังครับ?"
"ลืมตาได้แล้วครับ" ณิชาค่อยๆ เอามือที่ปิดตาออก เธอมองรูปวาดบนกระดาษตรงหน้าแล้วยิ้มออกมา พลางดึงสายตาขึ้นมองลูกชายตัวน้อยด้วยความตื้นตัน
"มาร์คินวาดเองเลยเหรอครับ"
"ใช่ครับ วันเกิดหม่ามี๊ปีนี้คินเพิ่มแด๊ดดี๊เข้ามาด้วย" ปีก่อนมาร์คินเองก็วาดรูปมาให้เป็นของขวัญวันเกิดให้เธอ ปีนี้ในรูปไม่ได้มีแค่เธอและมาร์คิน แต่ยัง
