หลายวันมานี้ณิชาเอาแต่เฝ้าแม็กซ์เวลล์ไม่ห่างไปไหน ใบหน้าที่เคยสดใสกลับอิดโรยลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะมัวแต่เฝ้าคนรักจนไม่มีเวลาพักผ่อน สองมือเล็กยังคงเเอาแต่กุมมือคนบนเตียงผู้ป่วย ดวงตากลมโตทั้งสองบวมเป่งแถมยังเปียกแฉะไปด้วยคราบน้ำตา
ที่เธอไม่ไปไหน เพราะอยากให้เขาตื่นมาแล้วเจอเธอเป็นคนแรก
"รีบฟื้นขึ้นมานะแม็กซ์เวลล์ ฉันกับลูกรอนายอยู่นะ"
เธอเอาแต่พูดพร่ำประโยคเดิมซ้ำๆ กับแม็กซ์เวลล์ โดยไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือไม่ก็ตาม เธอไม่ขออะไรมากมายนอกจากขอให้เขาฟื้นขึ้นมาแล้วจำเธอได้ก็พอ
แกร๊ก
แก๊งเพื่อนแม็กซ์เวลล์เปิดประตูเข้ามาในห้อง สายตาทั้งสามคู่ปะทะเข้ากับณิชาซึ่งนั่งเฝ้าเพื่อนตัวเองไม่ห่างไปไหน ทั้งหมดต่างลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบาด้วยความสงสาร พวกเขารู้ดีกว่าณิชารู้สึกยังไงเพราะตอนนี้พวกเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอเท่าไร
"เธอควรไปพักผ่อนนะ เห็นนั่งเฝ้าไอ้แม็กซ์แบบนี้มาหลายวันแล้ว เดี๋ยวจะวูบเอา"
