"ขอบคุณพี่ชามากเลยนะคะที่ช่วยดูแลมาร์คินให้"
"ไม่เป็นไร พี่เข้าใจว่าณิไม่อยากให้มาร์คินเห็นพ่อตัวเองในสภาพแบบนั้น เพราะมันจะพลอยทำให้เขาเศร้าไปด้วย"
"ใช่ค่ะ มาร์คินเพิ่งมีความสุขเอง ณิไม่อยากให้ความสดใสของเขาถูกกลบด้วยน้ำตา เหมือนที่ณิกำลังเป็นอยู่"
ณัชชาละสายตาจากมาร์คินที่วิ่งเล่นกับแฟนหนุ่มตัวเองมามองน้องสาว เธอเลื่อนมือไปลูบแผ่นหลังบางของณิชาอย่างอ่อนโยน เห็นณิชาเป็นแบบนี้ก็อดทำให้เธอหวนนึกถึงช่วงเวลาในวัยเด็ก ที่ณิชามาร้องห่มร้องไห้กับเธอเพราะโดนพี่ชายคนหล่อใจร้ายด้วย
"ณิกลัวไหม"
"กลัวอะไรคะ"
"กลัวว่าแม็กซ์เวลล์เขาจะจำณิไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ"
"กลัวสิคะ ณิไม่อยากให้แม็กซ์เวลล์ลืมณิ เหมือนที่เขา...เคยลืม"
"เขาเคยลืมณิเหรอ?" ณัชชาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
"ตอนนั้นณิไม่รู้ว่าเขาประสบอุบัติเหตุแล้วทำให้ความจำเสื่อมจนจำณิไม่ได้ ทั้งที่เขาตั้งใจมาเซอร์ไพรส์วันเกิดณิ แต่ณิกลับทิ้งให้เขา
