“ก็นั่นแหละ ถ้าไม่ดื้อก็คงไม่ใช่ธิชาแล้วล่ะ…” พานทองพูดบอกไปแล้วก็ทำหน้าเหนื่อยใจ เพราะบอกให้มานอนบ้านก็ไม่มา
“อ่อ งั้นคุณแม่จะให้ผมแวะซื้อยาไปให้ธิชาให้ไหมล่ะครับ ยังไงตอนผมกลับก็ต้องผ่านคอนโดของธิชาเขาอยู่ดี…” คีรินรีบอาสาที่จะไปส่งยาให้เธอทันที
“ไม่เป็นไรหรอกลูก นี่มันก็ดึกแล้วถ้าให้เราแวะซื้อยาให้น้องแม่ก็เกรงใจน่ะ เดี๋ยวแม่ให้คนของแม่จัดการดีกว่า…เราน่ะกลับไปหาลูกหายัยไหมที่บ้านเถอะ…” พานทองพูดบอกไปเพราะนี่ดึกแล้ว จะให้คีรินไปหาธิชาตอนนี้ก็คงไม่เหมาะ
“อ่อครับ…งั้นให้เลขาของผมเอาไปให้ไหมครับ พอดีผมพาเลขาของผมมาจัดการเรื่องบริจาคเงินให้ผมน่ะครับ…แล้วเดี๋ยวเลขาของผมเขาจะกลับแล้ว…คุณแม่ให้เลขาผมแวะเอายาไปให้ธิชาก็นะครับ…ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับคุณแม่…ธิชาเป็นน้องสาวของไหมก็เหมือนน้องสาวของผมครับ ธิชาไม่สบายแบบนี้ผมเองก็เป็นห่วงเหมือนกันครับ…” คีรินเห็นแม่ของชลธิชาตอบมาแบบนั้นก็รู้เลยว่าท
