“วิกเตอร์...”
เธอปรามความบ้าของเขาด้วยการเรียกชื่อเขาหลายครั้ง เมื่อเขายินยอมทำตามคำสั่ง ใบหน้าของเธอก็ผ่านการจูบหอมจนแทบช้ำ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาทำลายความพยศของเธอจนไม่เหลือคราบ เขายิ้มบางๆขณะจ้องมองเธอด้วยสายตาที่อันตราย สีหน้าแสนตระหนกของหญิงสาวไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดบ้างเลยรึไร นั่นเพราะเขายังพยายามจะกดร่างเธอลงแนบกับพื้นพรม
“ตอนนี้ชักจะเริ่มง่วงแล้วสิ” เธอพูดพลางดันตัวเองออกจากอ้อมแขนทั้งสองข้างของเขา เขานึกรู้จึงยิ้มน้อยๆ และยอมปล่อยให้เธอถอยห่างตามต้องการ “คุณจะทำงานต่อใช่ไหม แล้วก็จะนอนที่โซฟาตรงนี้เลยใช่ไหมคะ”
เขาอ้าปากจะปฏิเสธ แต่เธอกลับพูดแทรกขึ้นอีก
“ตกลงค่ะ ถ้าอย่างนั้น เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”
เธอลุกขึ้นยืน โบกมือลาเขา แล้วก็ผลุบหายกลับเข้าหลังบานประตู ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจะเดินตามเธอไป ทว่าประตูถูกปิดใส่หน้า เขาชะงักฝีเท้า กะจะเคาะเรียก แต่แล้วเขาก็เข้าใจได้ สถานการณ์ร
