เขาโกหกตัวเองได้แนบเนียนที่สุด เขาคิดว่าความกังวลในเรื่องงานต่างหากที่ควรเป็นเหตุผลที่มีคุณค่าให้เขานอนไม่หลับ เขาเลือกที่จะลาจากเตียง โดยไม่หันไปมองอีกร่างที่นอนอยู่ตรงริมเตียง
“รังเกียจกันเหลือเกินนะ”
เขาค่อยๆขยับร่างลงจากเตียงนอน ด้วยกลัวเธอจะตื่น เขารู้สึกเจ็บใจตัวเองที่คิดอะไรแบบนั้น เขาไม่ควรเกรงใจเธอเลยสักนิด เพราะเธอเป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น เขาผละจากเตียงนอน กำลังจะก้าว
“ปิดไฟได้ไหม”
เขาสะดุ้งโหยง เพราะไม่คาดคิดว่าเธอยังตื่นอยู่ เขาไล่อาการรนของตัวเอง แล้วปั้นหน้าเข้ม ทำท่าขึงขังใส่หญิงสาวที่ยังคงนอนหันหลังให้เขา
“ไม่ ผมไม่ชอบนอนปิดไฟ”
“กลัวความมืดหรือกลัวผี”
หน้าเขาเหวอนิดหน่อย
“คนอย่างผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้นล่ะ มีแต่คนอื่นที่กลัวผม”
เธอไม่พูดอะไรต่อ แต่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แล้วก็เงียบสนิท ดวงตาของชายหนุ่มแฝงความเศร้าบาง ๆ เขาเห็นใจเธอนะ แต่จะทำอย่างไรได้ เธอเป็นลูกจ้างข
