ดวงตาสองคู่สบกันอย่างไม่ยอมลดละ เขายังคงก้มมองใบหน้าของเธออย่างแน่วนิ่ง มองอย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน พลัน เธอรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด หัวใจเต้นเร่าถี่ยิบ ความจริง เธอเองก็ไม่เคยมองหน้าเขาในระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลย ริมฝีปากของเขาอยู่เหนือดวงตาของเธอแค่นิดเดียวเอง
“วิกเตอร์”
เขากระพริบตาช้า ๆ เหมือนว่าจะก้มลงหาเธออีกนิด แต่เขาก็ตัดสินใจผละใบหน้าออก จากที่นั่งยองลงก็ยืนขึ้นอย่างสง่างาม หญิงสาวอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้ จึงลุกขึ้นนั่งในท่าเดิม อยู่ ๆ เขาก็ถอดเสื้อโค้ตที่ตัวเองสวมอยู่ นำมาสวมให้เธอ เธอตกใจเล็กน้อย หันไปเผชิญกับใบหน้าหล่อเหลางดงาม
“ขอบคุณค่ะ”
“คุณไม่ควรมานั่งตากลมอยู่ตรงนี้นะ ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาจะลำบาก”
“บนเรือนี่ก็มีห้องพยาบาลใหญ่โตนี่นา”
เขาปั้นหน้าเข้ม
“เรามียาอยู่เยอะแยะมากมาย จะกินเท่าไหร่ก็กินได้ แต่ถ้าเกิดคุณไม่สบายขึ้นมาจริง ๆ คุณจะไม่มีแรงมาเถียงผม
