“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ อาหารไม่อร่อยเหรอ” เจ้าหล่อนถามเขาด้วยความแปลกใจ เพราะเขาทำหน้ายุ่งเหมือนคนไม่สบอารมณ์ ตาเขาเขียวปัดตอนที่จ้องเธอ แน่นอน เขารู้สึกเซ็ง ที่ยังคงเห็นว่าริมฝีปากของเธอยังคงมีเนยติดอยู่ มันทำให้หัวใจเขาเต้นถี่ยิบ เพราะอยู่ๆ เขาก็อยากจะกินเนยที่ปากเธอขึ้นมา
“อร่อย” แต่เขาส่งเสียงเหมือนไม่อร่อย “แต่ชิน กินบ่อยอยู่แล้ว”
“อ้อ ก็เห็นทำหน้าเหมือนคนเหม็นอะไรสักอย่าง...” เธอยิ้มพลางแลบลิ้นแผล็บเลียริมฝีปากจนเนยเจ้าปัญหามันละลายหายไป เหลือเพียงริมฝีปากมันวับของเธอ
“เหม็นอะไร” เขารู้หรอกน่าว่าเธอหมายถึงอะไร แต่มันสมควรจะเอามาพูดบนโต๊ะอาหารรึเปล่า “ถ้าเหม็น ก็คงเพราะเหม็นขี้หน้าของเธอกระมัง”
หญิงสาวมองเขายิ้มๆ
“เพราะเหม็นขี้หน้านี่เอง ถึงได้แอบมองอยู่บ่อยๆ”
เขาหน้าค้าง แก้มแดงเรื่อขึ้นมาทันใด รีบวางมีดช้อนลงอย่างอารมณ์เสีย
“ใครแอบมองเธอ ฉันมีตาเอาไว้มองผู้หญิงชั้นดีเท่านั้น”
