EP.2
2450 คำ
วันต่อมา
07.11 am.
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องหยก?"
ฉันหันมองแม่ที่กำลังขับรถไปส่งที่โรงเรียนก่อนจะก้มหน้างุดมองนิ้วตัวเองแทนที่จะตอบคำถามของแม่
"ถ้ามีอะไรไม่สบายใจหนูบอกแม่ได้ตลอดเลยนะ"
ฉันพยักหน้าขณะที่แม่กำลังลูบผม ซึ่งฉันก็ไม่ได้พูดจาอะไรได้แต่นั่งเงียบไปจนถึงประตูทางเข้าโรงเรียน
"หยกไปก่อนนะคะแม่"
"ตั้งใจเรียนนะหยก"
แม่ขยับมาหอมหัวฉันเบาๆก่อนฉันจะเปิดประตูลงจากรถด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เพราะฉันคงทำหน้าเบื่อหน่ายและไม่อยากจะมาโรงเรียนจนแม่รู้สึกได้ล่ะมั้งแม่เลยดูออก...แต่ฉันไม่อยากบอกแม่อ่ะฉันไม่อยากให้แม่เป็นห่วงมากกว่านี้ เพราะแค่นี้แม่ก็มีภาระมากมายอยู่แล้ว
ฟึ้บ
ฉันกระชับกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนซึ่งวันนี้อะไรๆก็เหมือนเดิมเหมือนกับทุกๆวัน ฉันเดินขึ้นห้องเรียนและมันเรื่องจริงนะที่ฉันไม่มีเพื่อนเลยสักคน ฉันไม่ค่อยอยากคุยกับใครน่ะคุยไปมันก็จบเรื่องเดิมๆ สู้อ่านหนังสือนิยายอย่างที่ตัวเองชอบดีกว่า
"กิ่งหยก"
"มีอะไรเหรอ" ฉันเงยหน้ามองหัวหน้าห้องที่เหมือนจะมายืนรอฉันที่บันไดด้วยความสงสัย "วันนี้ไม่มีการบ้านที่ต้องส่งนิ"
"คือว่าเราว่าหยกรีบไปดูโต๊ะตัวเองก่อนเถอะ"
ฉันขมวดคิ้วมองหัวหน้าห้องก่อนจะรีบเดินไปทางห้องตัวเองซึ่งระหว่างทางนักเรียนคนอื่นๆ ต่างหันมองฉันด้วยความสนใจจนมาถึงห้อง ฉันกำมือแน่นและเดินเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็วเพราะตอนนี้พวกของแตงโมกำลังนั่งล้อมโต๊ะฉันอยู่
"ฮ่าๆ ขำว่ะเอาอีกไหม?"
"วาดได้สวยฮ่าๆ"
เสียงหัวเราะของแตงโมดังขึ้นลั่นห้องในตอนที่ฉันเดินเข้าไปในวงก่อนเธอจะเหลือบมองมาที่ฉัน และเปลี่ยนจากเสียงหัวเราะเป็นรอยยิ้มเย้ยหยันแทน
"แตงทำอะไรกับโต๊ะของเรา"
ฉันขมวดคิ้วมองโต๊ะตัวเองพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้าง เพราะตอนนี้เพื่อนของแตงโมกำลังวาดรูปการ์ตูนล้อเลียนตัวเองใส่เองใส่โต๊ะ ซึ่งมันเป็นรูปล้อเลียนฉันที่กำลังแอบมองพี่หนึ่ง
"เกรี้ยวกราดจังเลยน๊าเราก็แค่อยากทำให้ความฝันของเพื่อนเป็นจริงเท่านั้นเอง"
"นี่มันมากเกินไปรึป่าวแตงโม"
แตงโมเลิกคิ้วมองฉันขณะที่ฉันกำลังกำมือแน่นและหันมองเธอด้วยความโกรธ ฉันโมโหมากที่เธอมาทำแบบนี้ทั้งๆที่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่หนึ่งมากไปเกินกว่าความชื่นชม แต่แตงโมกลับทำราวกับฉันเป็นตัวตลกทั้งๆที่ฉันไม่ต้องการ
"แล้วถ้ามันเกินไปมึงจะทำอะไรกูล่ะหยก"
พลั่ก
"ห๊ะมึงจะทำอะไรกูอีเบ๊!?"
แตงโมผลักไหล่ฉันอีกครั้งเมื่อเห็นว่าที่เธอผลักไปครั้งแรกฉันไม่ตอบโต้ ฉันเม้มปากและกำมือแน่นจนทนไม่ไหว
พลั่ก!!
"โอ๊ย!"
ฉันมองแตงโมที่ล้มลงไปกับพื้นท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งห้องด้วยความโมโห และใช่ฉันเป็นคนที่ผลักเธอลงไปเอง
"เราไม่ใช่เบ๊นะ!"
"มึงนี่มึงกล้าขนาดนี้เลยเหรอ!"
แตงโมขยับลุกพร้อมกับตรงมาหาฉันพร้อมกับฉันที่ยกมือขึ้นเพื่อบังใบหน้าตัวเองไม่ให้โดนเธอตบ
"ทำอะไรกันเด็กๆ"
เสียงของคุณครูดังขึ้นพร้อมกับเพื่อนของแตงโมที่ดึงเธอออกจากฉัน ซึ่งทันทีที่คุณครูมาทุกคนต่างขยับเข้าที่ทันที ฉันจึงเดินไปที่โต๊ะของตัวเองที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรูปภาพประหลาดๆเต็มโต๊ะไปหมด...ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและหยิบหนังสือออกมากางบนโต๊ะ ก่อนจะเหลือบมองไปที่แตงโมที่กำลังใช้หางตามองฉันอย่างไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
ฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธมากขนาดไหนแต่ฉันรู้เลยว่าเธอต้องหาทางทำร้ายฉันอีกแน่นอน
3.41 pm.
"ยังอยู่ที่นี่เหรอ?"
"ค่ะ คุณครูจะปิดห้องสมุดแล้วเหรอคะ?"
คุณครูที่ประจำอยู่ห้องสมุดยิ้มให้ฉันก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ
"วันนี้ห้องสมุดเราจะทำความสะอาดน่ะ จะมาคนมาฉีดยาฆ่าเชื้อเลยจะให้เด็กๆออกไปก่อน" ฉันเงยหน้ามองคุณครูด้วยความเสียดาย "แต่ถ้าน้องหยกจะยืมเล่มไหนไปอ่านอีกก็เอาไปลงทะเบียนได้เลยนะ"
"หยกอยากเอาไปหมดนี่เลยค่ะ"
คุณครูหัวเราะขำก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆด้วยความเอ็นดู
"ค่อยๆอ่านก็ได้เรามีเวลาให้เข้าห้องสมุดได้อีกตั้งสองปีกว่า และอีกอย่างนอกจากหยกครูก็ไม่มีลูกค้าประจำแล้วละ"
"คุณครูก็พูดเกินไป"
"จริงๆนะ แต่ครูว่าเราก็ควรเอาเวลาไปเล่นด้วยครูสังเกตว่าน้องหยกไม่มีเพื่อนเลย"
ฉันเม้มปากทันทีที่คุณครูพูดแบบนั้นก่อนจะหันมาเก็บหนังสือเรียงไว้ เพื่อเอาไปลงทะเบียนยืมกลับไปอ่านที่บ้าน
"หยกคิดว่าหนังสือสนุกกว่าการมีเพื่อนน่ะค่ะ"
ฉันตอบคุณครูเสียงเบาจนเธอได้แต่ยิ้มให้เหมือนไม่รู้จะพูดยังไงให้ฉันใจอ่อนแล้ว แต่ครูเป็นคนที่ดีนะเธอพยายามเอาใจใส่ฉันเสมอแต่มันเป็นที่ฉันเองที่สะดวกแบบนี้มากกว่า
"งั้นหยกกลับก่อนนะคะครูสวัสดีค่ะ"
"กลับบ้านดีๆนะคะ"
คุณครูโบกมือลาฉันที่เพิ่งยกมือไหว้ก่อนฉันจะเดินออกจากห้องสมุดพร้อมกับถุงผ้าที่มีหนังสืออยู่ภายในอีกสามเล่มในมือ ถึงฉันจะออกจากห้องสมุดตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้กลับบ้านหรอก เพราะแม่ยังไม่เลิกงานมารับ
"ไงอีเบ๊"
ฉันหันหลังมองที่ช่องว่าระหว่างตึกเรียนที่ตอนนี้มีเพื่อนในกลุ่มของแตงโมยืนดักรอฉันอยู่ถึงสามคน และหนึ่งในนั้นก็มีรุ่นพี่ผู้ชายที่ฉันไม่รู้จักอีกด้วย
"ทำหน้าตกใจอะไรซะขนาดนั้น รึกลัว?"
"มีอะไรกับเรา"
"พอดีว่าแตงโมอยากจะเจอน่ะ ตามมาที่ห้องหน่อยสิ"
"ทำไมเราต้องตามไปด้วย เราจะกลับบ้านแล้ว"
"แหวนบอกให้ตามไปก็ไปเถอะน้อง"
ฉันกำถุงผ้าในมือมองพี่ผู้ชายที่เดินเข้ามาหา เขาสูงกว่าฉันมากแถมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยอีก
"ตามมาให้มันจบๆ ไม่อยากจบรึไง?"
แหวนเลิกคิ้วมองฉันก่อนเธอจะเดินมาควงแขนฉันพร้อมกับดึงให้เดินตามกันขึ้นไปบนห้องเรียน ที่ตอนนี้ร้างคนแล้วเรียบร้อย ฉันมองตามห้องต่างๆที่ไม่มีนักเรียนคนอื่นก่อนจะมองหน้าแหวนด้วยความหวั่นใจ
"เราไม่อยากไปแล้ว"
"จะถึงห้องอยู่แล้วไหม"
แหวนหันมาถลึงตาใส่ก่อนเราจะเดินมาถึงห้องที่ตอนนี้มีแตงโมที่กำลังนั่งรอกับเพื่อนอีกห้าคน และยังมีรุ่งพี่ผู้ชายอีกหนึ่งซึ่งเขาคือพี่หนึ่ง...ฉันมองไปที่แตงโมอย่างไม่เข้าใจขณะที่เธอกำลังยิ้ม
"ออกมาจากที่ซ่อนได้สักทีนะอีเบ๊"
"ไหนว่าถ้าเรามาแล้วจะจบ จะไม่แกล้งเราอีกแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"ก็จะไม่แกล้งแล้วไง...แล้วก็ยังจะทำให้เพื่อนสมหวังอีกด้วยนะ"
"สมหวังอะไร"
"สมหวังกับพี่หนึ่งนี่ไงฮ่าๆ!"
พรึ่บ!
"นี่จะทำอะไร!?"
ดวงตาของฉันเบิกกว้างด้วยความกลัวหลังจากที่ตัวเองโดนผู้ชายรุ่นพี่คนที่ไปรอกับพวกแหวนล็อกแขนทั้งสองขาฉันไว้จนถุงผ้าฉันหลุดมือ
"ปล่อยนะ!"
"แตงโมเล่าให้พี่ฟังว่าเราชอบพี่"
ฉันเงยหน้ามองพี่หนึ่งที่เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้ม แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่น่ารังเกียจมากซะจนฉันแทบจะอาเจียน...นี่เขาเป็นพวกเดียวกับแตงโมเหรอ?
"แหวนมึงไปล็อกห้องสิ"
ฉันเบิกตามองแตงโมที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวิดิโอฉันไว้ด้วยรอยยิ้ม ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังจะทำอะไรแต่ฉันกลัว ยิ่งพี่หนึ่งเดินเข้ามาใกล้ฉันมากแค่ไหนฉันยิ่งกลัวจนขาสั่น
"ยะอย่าเข้ามานะ!"
"ให้ตาย ก็มึงชอบพี่เขาขนาดนั้นมึงก็ยอมๆไปสิหยก...ดีซะอีกกูถ่ายคลิปไว้ให้มึงด้วย"
"หยุดนะ!"
พรึ่บ!!
"กรี๊ด!!"
"ปิดปากมันสิ!"
ดวงตาฉันเบิกกว้างในตอนที่ผู้ชายด้านหลังปิดปากฉันไว้ พร้อมกับขาฉันที่ถูกยกลอยจนฉันเสียหลักล้มลงไปกับพื้น ซึ่งนั้นมันทำให้พี่หนึ่งขยับแทรกเข้ามาตรงกลางหว่างขาของฉันและเขาถลกกระโปรงฉันขึ้นสูงทันทีท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจจากแตงโม
"อื้ออ"
น้ำตาฉันไหลอาบแก้มทันทีที่มือหยาบจับลูบต้นขาของฉันก่อนเขาจะโน้มใบหน้าลงมาหาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มอันน่ารังเกียจ มันกดจูบตามต้นคอของฉันทั้งๆที่ฉันพยายามดีดดิ้น และมองไปที่แตงโมอย่างขอความเมตตาแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ
"บีบนมมันเลยพี่"
ดวงตาฉันเบิกกว้างในสิ่งที่แตงโมตะโกนบอกพี่หนึ่งทำ ซึ่งเขากลับเลียริมฝีปากและกระชากชุดนักเรียนฉันออกอย่างแรงจนกระดุมมันขาด
"อื้อออ!!"
ฉันขยับดิ้นเพื่อให้ตัวเองรอดอีกครั้งก่อนจะกัดเข้าที่มือของไอ้คนที่จับล็อกฉันจากด้านหลังจนมันสะบัดมือออก
"โอ๊ยแม่งเอ้ย!!"
"มึงกัดเพื่อนกูเหรอวะ!?"
เพี้ยะ!!
"ฮ่าๆ"
ใบหน้าฉันซบลงพื้นทันทีพร้อมกับความมึนที่พุ่งอัดกระแทกตัวเองหลังโดนพี่หนึ่งตบหน้าเต็มแรงจนหูฉันอือ มันกระชากหัวฉันขึ้นมาก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปากมองขณะที่แตงโมก็เดินมาถ่ายซูมที่ใบหน้าฉัน...และฉันไม่รู้แล้วว่าตัวเองกำลังทำหน้ายังไงเพราะแม้แต่แรงขัดขืนฉันยังไม่มี
พรึ่บ!
"อ่า...พี่เอาจริงๆเลยได้ไหมวะแตงโม?"
"เอาดิพี่ใครจะไปรู้ถ้าเราไม่พูด"
"เฮ้ยจะดีเหรอแตงไหนมึงบอกแค่ขู่.."
"มึงเงียบไปเลยอีแหวน!"
ฉันสะบัดหน้าไปมาเพราะไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันก่อนพี่หนึ่งจะขึ้นมาคร่อมฉันไว้ และใช้มือข้างที่ไม่ได้จับแขนฉันไปถอดเข็มขัดของตัวเองด้วยความเร่งรีบ
"เอามันเลย"
ฉันเหลือบมองแตงโมทั้งน้ำตาพร้อมกับเรียวขาตัวเองที่ถูกแยกออกกว้าง และเหมือนว่ามือใหญ่กำลังสอดเข้าไปดึงรั้งซับในฉันลง...ฉันปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลเพราะตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไม่ว่าจะสู้ยังไงฉันก็สู้แตงโมไม่ได้เลย
แต่ถ้าผ่านตรงนี้ไปได้ฉันก็คงไม่อยากจะมีชีวิตต่อแล้วเหมือนกัน
ผลั่ก!!
"กรี๊ด!!"
เสียงประตูที่ถูกกระแทกเปิด ก่อนร่างใหญ่ที่กำลังคร่อมฉันอยู่โดนใครก็ไม่รู้ถีบเข้าอย่างแรงจนไปกระแทกผนังห้องซึ่งนั้นมันทำเอาคนทั้งห้องต่างตกอยู่ในความตกใจ
"เลิกเรียนแล้วไม่กลับบ้านกันรึไงเด็กๆ?"
"พะพี่โซ่.."
"โอ๊ะโอ..ทำไมแตงโมลูกรักมาอยู่ที่นี่ได้เนี้ย"
ฉันค่อยๆตั้งสติและขยับลุกขึ้นนั่งพร้อมกับกอดตัวเองไว้ เพราะตอนนี้เสื้อที่ฉันใส่อยู่มันขาด ร่างสูงในชุดนักเรียนชายเดินเข้าไปประจันหน้ากับแตงโมก่อนเขาจะเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์ในมือเธอมาดู
"ก็ว่าอยู่ทำไมไม่รีบกลับบ้านไปอ้อนขอนั้นขอนี่จากพ่อ...เพราะมัวแต่หาเรื่องเพื่อนนี่เอง"
"พี่โซ่มันไม่ใช่อย่างที่พี่เห็นนะคะ"
"ที่พี่เห็นเหรอ..อืมแย่นะเนี้ยเธอกำลังเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการข่มขืนเธอรู้ตัวรึป่าว?"
เขาคุ้นตามากเลย..ฉันมองทุกคนในห้องที่ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามามองเขา ก่อนเขาจะขยับโน้มลงมองหน้าแตงโมและเอื้อมมือขึ้นจิ้มหน้าผากแตงโมช้าๆ
"เพราะไม่ตั้งใจเรียนไงถึงได้โง่แบบนี้"
"นี่พี่โซ่!"
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่" เขาเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะยืนตัวตรงและกดลบคลิปนั้นออกให้ฉันก่อนยื่นโทรศัพท์คืนแตงโม "เป็นแค่ลูกเมียน้อยอย่ามาทำตัวเก่งกับกู"
ฟึ้บ!
"ไม่นะ!"
ทุกคนในห้องต่างเบิกตามองโทรศัพท์ที่ตกลงสู่พื้นก่อนจะโดนเท้าของเขาเหยียบอีกครั้งจนมันแตกละเอียดไปต่อหน้าต่อตาของแตงโม
"โมจะฟ้องพ่อ!!"
"ก็แล้วแต่ถ้าไม่กลัวกูเป็นพยานให้เด็กนั้นฟ้องมึงข้อหาพาเพื่อนมาข่มขืนก็เอาดิ"
เขาเหยียดยิ้มก่อนจะหันมองเด็กทุกคนในห้องและหัวเราะเสียงดังอย่างกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก
"ต่อไปนี้ถ้าพี่เห็นพวกเรา ไม่สิพวกมึงทุกคนมายุ่งกับเด็กคนนี้อีกกูไม่เอาไว้แน่"
ฉันเงยหน้ามองพี่โซ่ที่กำลังมองสบตาฉันก่อนเขาจะถอนหายใจและหันมองแตงโมอีกครั้ง
"พ่อพี่ให้เราได้ทุกอย่างแตงโมเพราะงั้นช่วยโตอย่างมีคุณภาพด้วยนะ อย่าโง่จนแยกไม่ออกว่าอะไรดีไม่ดี"
"ไอ้บ้า!"
แตงโมตวาดเสียงดังลั่นก่อนเธอจะวิ่งออกจากห้องเรียนไป นั่นทำให้พวกของแตงโมวิ่งออกไปด้วยความกลัว...ฉันค่อยๆขยับนั่งดีๆ แต่กลับต้องสะดุ้งในตอนที่พี่โซ่หันมามอง เขาถอนหายใจและเดินมาถอดเสื้อแขนยาวสีดำของตัวเองมาคลุมให้
"ถ้าเธออยากเอาเรื่องพี่ก็ไม่ว่า เด็กนั้นมันนิสัยไม่ดี"
"หนูไม่อยากอยู่ในนี้"
พี่โซ่เลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้าและเดินไปหยิบกระเป๋าผ้ามาถือให้
"อยากไปไหนล่ะ?"
"ดาดฟ้า"
"จะไปฆ่าตัวตายรึไง?"
ฉันเหลือบมองสบตาคนตรงหน้าท่ามกลางความเงียบสงัดของโรงเรียน...แต่ให้ตายทำไมเขารู้ล่ะว่าฉันน่ะอยากจะตายมันให้พ้นๆไปจากโลกใบนี้ซะเดี๋ยวนี้เลย
- ผู้เขียน
