"คิกๆๆ" พอสบายตัวเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี เพทายส่งลูกให้เพลงพิณอุ้ม จากที่หัวเราะอยู่ดีๆ ไม่ถึงสิบนาทีก็หลับปุ๋ยในอ้อมแขนเพลงพิณ
"พี่ต้องพาลูกกลับแล้ว ได้เวลานอนกลางวันเขาแล้ว"
เพลงพิณคืนเจ้าตัวเล็กให้เพทายตาละห้อย
"ไว้พรุ่งนี้พี่จะพาลูกมาหาใหม่" เขาปลอบเพราะทนเห็นเธอทำหน้าตาน่าสงสารจนใจเจ็บไม่ไหว
"ไม่ต้องพามาแล้วค่ะ เด็กตัวแค่นี้ภูมิคุ้มกันยังไม่ค่อยแข็งแรง ไม่ควรพามาโรงพยาบาลบ่อยๆ"
คำพูดตัดรอนของหญิงชราทำเอาเพทายหน้าเจื่อนสนิท เขาก็นึกว่าเจ้าตัวเล็กจะทำให้ยายทวดใจอ่อนได้แล้วซะอีก
"ถ้าอย่างนั้นผมกลับแล้วนะครับ"
"อย่าเพิ่งไปค่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญอยากคุยกับคุณ"
"เรื่องอะไรเหรอครับ"
"เรื่องของเพลงพิณ"
"เรื่องของพิณ? เรื่องอะไรเหรอจ๊ะยาย"
"เอ็งเงียบๆ ก่อน อย่าเพิ่งถาม ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน"
"ขอโทษจ๊ะ" เพลงพิณเอ่ยเสียงอ่อยหลังโดนยายดุ
"เห็นแก่น้องพอร์ช ฉันยอมยกเพลงพ
