บ่วงรักเมียจ้าง

"คิดดีแล้วเหรอ" "คิดดีแล้วค่ะ พิณหัวไม่ดีเรียนไปก็เปลืองเงินคุณท่านเปล่าๆ" "ถ้าหัวไม่ดีจริงทำไมถึงสอบได้ที่หนึ่งทุกปี" "..." "ตามใจ ในเมื่อเธอไม่อยากเรียนฉันก็จะไม่บังคับ...ออกไปได้แล้วไป ฉันอยากนอนพักสักหน่อย" "ค่ะ" เพลงพิณจึงหยุดนวดขาให้ราตรีหรือคุณท่านที่เธอเรียกติดปากมาตั้งแต่เด็กๆ ก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือแล้วตรงมาที่ครัวหลังบ้าน "ให้ฉันช่วยนะจ๊ะ" เพลงพิณหยิบกะเฉดขึ้นมาช่วยยายเด็ด วันนี้ยายสายใจจะทำเมนูผัดผักกะเฉดน้ำมันหอยของโปรดของราตรีขึ้นโต๊ะ "คุณท่านเรียกเอ็งขึ้นไปหาทำไม" "คุณท่านอยากให้ฉันเรียนต่อ บอกว่าจะส่งเสียให้เรียนจนจบปริญญาตรี" "จริงเหรอ!" ยายสายใจร้องอย่างดีใจที่หลานสาวจะได้เรียนต่อ "จริงจ้ะ แต่ฉันปฏิเสธไปแล้ว" "ทำไม ไหนเอ็งบอกข้าว่าอยากเรียนหมอ" "ขืนฉันเรียน ยายกับฉันคงได้อยู่อย่างที่นี่ไม่เป็นสุข" "ก็จริงของเอ็ง คุณหนูนิ่มยอมไม่ได้หรอกถ้าคนใช้อย่างเอ็งจะได้ดีกว่า" นิ่มเป็นหลานสาวของราตรี อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ ซึ่งก็คือ 18 ปีบริบูรณ์ แค่ราตรีส่งเพลงพิณเรียนโรงเรียนเอกชนที่เดียวกันกับหลานสาว ฝ่ายนั้นก็หาเรื่องแกล้งเธอให้อายที่โรงเรียนไม่เว้นวัน ยิ่งวันไหนผลสอบประกาศออกมาว่าเธอได้ลำดับที่หนึ่งของสายชั้น วันนั้นเธอก็จะยิ่งโดนหนักเป็นพิเศษ "อีกอย่างฉันอยากหางานทำด้วยจ้ะ จะได้มีเงินพายายไปหาหมอเวลาป่วย" "เฮ้อ ถ้าพ่อแม่เอ็งไม่ตายไปซะก่อน เอ็งก็ไม่ต้องลำบากอย่างทุกวันนี้" พ่อแม่ของเพลงพิณประสบอุบัติเหตุรถคว่ำขณะขับรถกระบะไปขายเสื้อผ้ามือสองที่ตลาดนัด นั่งไปกันสามพ่อแม่ลูก เด็กหญิงเพลงพิณวัยห้าขวบกลับเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตมาได้ ตั้งแต่นั้นมายายสายใจจึงรับหลานสาวมาอยู่กรุงเทพด้วยในฐานะหลานคนใช้ "พรุ่งนี้เราไปขอคุณท่านไปทำบุญที่วัดให้พ่อกับแม่ดีไหมจ๊ะยาย" พูดถึงพ่อแม่ เพลงพิณก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมาจับใจ แม้ว่าจะจำหน้าพ่อแม่ไม่ได้แล้วก็ตาม "ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ใกล้ออกพรรษาแล้วด้วย" ยายสายใจพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเร่งมือเด็ดกะเฉดให้เสร็จ เพราะเหลืออีกหลายเมนูที่ต้องทำเสิร์ฟคุณหนูนิ่มผู้แสนเอาแต่ใจ จวบจนหนึ่งปีต่อมาก็ได้มีเรื่องเศร้าสลดเกิดขึ้น เมื่อราตรีจากไปด้วยภาวะไหลตายในคืนก่อนที่จัดงานวันเกิดนิ่มเพียงสองวัน นิ่มหงุดหงิดมากเพราะงานนี้เธอชวนที่มหาวิทยาลัยมาบ้านเยอะแยะ แทนที่จะได้จัดงานวันเกิดรื่นเริงกลับต้องมาจัดงานศพที่วัดแทน "หนึ่งปีมีตั้ง 365 วันทำไมย่าต้องมาตายในวันเกิดนิ่มด้วยเนี่ย!" "ยัยนิ่มเบาๆ หน่อย แกอยากให้แขกทั้งงานได้ยินได้รึไง" นงนุชเอ็ดลูกสาว "ก็นิ่มเซ็งนี่คะคุณแม่" "แล้วแกคิดว่าฉันไม่เซ็งรึไง...เอาน่า ย่าแกตายๆ ไปก็ดีแล้ว สมบัติจะมาได้ตกมาถึงเราสักที นึกว่าต้องรอจนหงำเหงือกซะแล้ว ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา" นงนุชยกยิ้มเมื่อนึกถึงทรัพย์สมบัติมากมายที่จะได้รับ "จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นวันเกิดปีนี้คุณแม่ซื้อรถใหม่ให้นิ่มนะคะ นิ่มอยากได้ปอร์เช่สีชมพู" "ได้สิ" ขวับ! "นี่แกมาแอบฟังฉันกับแม่คุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีมารยาท!" "พิณไม่ได้แอบฟังค่ะ" "ถ้าไม่ได้แอบฟังแล้วแกมายืนทำอะไรตรงนี้" "ยายให้พิณมาขอเงินคุณนายเพิ่มค่ะ น้ำมีไม่พอเสิร์ฟแขก" วันนี้มีแขกเหรื่อมางานศพนับร้อยคนได้ ที่มากันเยอะก็เพราะว่าราตรีเป็นที่นับหน้าถือตาพอสมควรในวงการข้าราชการด้วยสามีที่เสียชีวิตไปก่อนหน้าเคยดำรงตำแหน่งใหญ่ในกระทรวง "ให้ไปตั้งเกือบหมื่นทำไมจะไม่พอ ไม่ใช่ว่ายายแกอมเงินฉันหรอกเหรอ" "ของที่ซื้อมาทุกชิ้นมีใบเสร็จค่ะ ถ้าคุณนายไม่เชื่อเดี๋ยวหนูจะเอามาให้ดู" "นี่แกกล้ายอกย้อนคุณแม่เหรอฮะนังพิณ!" "เปล่าค่ะ พิณแค่ไม่อยากให้คุณนายเข้าใจผิดคิดว่ายายเป็นขโมย" "เนี่ยแหละที่เรียกว่ายอกย้อน เดี๋ยวแม่ก็ตบสักฉาด แล้วนี่แกจะร้องไห้อะไรนักหนา ย่าฉันไม่ใช่ย่าแกสักหน่อย" เห็นอีกฝ่ายตาบวมช้ำนิ่มก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ "มายืนอออะไรกันตรงนี้ ทำไมไม่ไปรับแขก" เสียงพูดนี้เป็นของสุนทร ลูกชายเพียงคนเดียวของราตรีและเป็นสามีนุงนุช "กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะคุณ ปะยัยนิ่ม" คล้อยหลังสองแม่ลูกเดินออกไป "เอ่อ คุณผู้ชายคะ" "มีอะไร" "คือเงินที่คุณนายให้ไม่พอซื้อน้ำให้แขกค่ะ" "จะเอาอีกเท่าไหร่ล่ะ" "สามพันค่ะ" "อะนี่ ฉันให้ห้าพันเลยละกัน เผื่อเหลือเผื่อขาด" สุนทรยื่นเงินให้ เพลงพิณจึงยื่นมือมารับ ทว่าอีกฝ่ายกลับฉวยจังหวะนี้ลูบหลังมือเธออย่างอ้อยอิ่งพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ "ขอบคุณค่ะ" เพลงพิณรีบชักมือออก รีบจ้ำอ้าวกลับมาหาผู้เป็นยาย พลางบอกตัวเองว่าเมื่อกี้เธออาจจะคิดมากไป