พรึ่บ!
"จะไปไหน" เพทายรีบถามเมื่อเพลงพิณทำท่าจะเดินออกไปจากตรงนี้
"พิณจะขึ้นไปรอคุณเพที่ชั้นสาม" คิดว่าเขาน่าจะอยากได้ความเป็นส่วนตัวเธอจึงเลือกที่จะพาตัวเองถอยออกมา เพราะดูเหมือนว่าเพทายกับผู้หญิงตรงหน้าจะสนิทสนมกันพอสมควร เธอไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกิน
"อืม เดี๋ยวฉันตามขึ้นไป"
"..." ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้ากันแน่น แต่เพทายไม่เห็นเพราะเขาหันกลับไปคุยกับมาริษาพอดี ทั้งที่เป็นคนขอไปเองแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงได้รู้สึกแย่ที่เขาไม่รั้งเธอไว้แม้แต่คำเดียวก็ไม่รู้ ยิ่งเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้เสือยิ้มยากอย่างเขายิ้มได้ เพลงพิณก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจอย่างบอกไม่ถูก เธออยากเป็นคนเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้
กึก...
แล้วทำไมเราต้องอยากเป็นคนเดียวที่ทำให้เขายิ้มได้ด้วย
เพลงพิณตกใจกับความคิดตัวเองที่เหมือนจะล้ำเส้นไปแล้ว
"เมียจ้าง เมียจ้าง เมียจ้าง ท่องเอาไว้เพลงพิณสำหรับเขาเธอก็เป็นได้แค่นี้" ริมฝีปากอิ่มพึมพำขณ
