บทที่5 ชายหน้านิ่ง
1361 คำ
มาถึงคอนโดเจ๊อ้อย เพลงพิณก็ถูกช่างหน้าช่างผมรุม ส่วนชุดที่เจ๊อ้อยเลือกให้ใส่นับว่าไม่โป๊มาก เนื่องจากวันนี้ลูกค้าค่อนข้างมีระดับ ใส่แค่วับๆ แวมๆ ชวนให้ใจสั่นก็พอ
"ไม่น่าเชื่อว่าจะอายุแค่สิบเก้า" เจ๊อ้อยมองใบหน้าหวานที่แต่งเติมเครื่องสำอางเสร็จอย่างพอใจ
"จริงเจ๊ หน้าหวานๆ แบบนี้เป็นนางเอกได้สบายเลย สนใจเข้าวงการมั้ยน้องพิณ" ช่างแต่งหน้าเอ่ย
"พิณไม่ได้อยากเป็นดาราค่ะ พิณแค่อยากหาเงินไปจ่ายค่ารักษาให้ยาย"
"สามแสนใช่มั้ย เห็นนังอ้อมันบอก"
"ค่ะเจ๊"
"งั้นตามเจ๊มานี่" เจ๊อ้อยสั่งให้เพลงพิณตามออกมาที่ห้องทำงานส่วนตัว ก่อนยื่นขวดยาเล็กๆ ให้
"อะไรเหรอคะ"
"เธอต้องแอบใส่ยานี่ในเครื่องดื่มของคุณเพทาย"
"คุณเพทาย? ใครเหรอคะ"
"ไม่ต้องถามมาก ถ้าอยากได้เงินสามแสนเธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอก"
"ถ้าคุณเพทายเป็นอะไรขึ้นมา พิณไม่ต้องติดคุกหัวโตเหรอคะ"
"แค่ยานอนหลับอ่อนๆ มันจะทำให้เธอคิดคุกได้ยังไง"
"แล้วทำไมเจ๊ต้องวางยานอนหลับคุณเพทายด้วยล่ะคะ"
"เอ๊ะ! ฉันเพิ่งบอกหยกๆ ว่าอย่าถามมาก สรุปจะเอามั้ยเงิน ถ้าไม่เอาฉันจะได้ให้คนอื่นทำ" เจ๊อ้อยเริ่มไม่พอใจที่เพลงพิณถามมาก เห็นว่าจบแค่มอหก หล่อนก็นึกว่านังเด็กนี่มันจะหัวอ่อน
"เอาค่ะ" เธอมีทางเลือกซะที่ไหน อีกอย่างมันก็เป็นแค่อย่านอนหลับอ่อนๆ คุณเพทายอะไรนั่นคงไม่น่าเป็นอะไรหรอก
19.00 น.
งานไพรเวทปาร์ตี้จัดที่เพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง
"ดูแลลูกค้าให้ดีๆ อย่าทำให้เสียชื่อเด็กเอ็นฯ เจ๊อ้อยเด็ดขาด" เจ๊อ้อยพาพวกเธอมาส่งที่ชั้นบนสุดของเพนต์เฮาส์
"ค่ะเจ๊ พวกเราจะไม่ทำเจ๊เสียชื่อเด็ดขาด เจ๊สบายใจได้" เด็กเอ็นฯ ทั้งสามคนตอบพร้อมเพรียงกัน ยกเว้นเพลงพิณที่กำลังตะลึงในความโอ่อ่าของเพนต์เฮาส์ เกิดมาสิบเก้าปีเธอเพิ่งเคยเห็นคนรวยระดับนี้ ระดับที่สุนทรและนงนุชที่เธอว่ารวยแล้วจะยังเทียบไม่ติดแม้แต่ปลายก้อย
แกร็ก...
"สาวๆ มากันแล้วเหรอ" ผู้ชายหน้าตาดี ดูมีภูมิฐานคนหนึ่งเปิดประตูให้พวกเราเข้าไป เพลงพิณเดินรั้งท้าย ตอนที่เดินเข้าไป เด็กเอ็นฯ คนอื่นๆ ก็นั่งประกบกับผู้ชายบนโซฟาหมดแล้ว เหลือแค่เธอที่ยืนเก้อ พลางพยามยามมองหาว่าผู้ชายคนไหนคือคุณเพทาย
กึก...
หวังว่าจะไม่ใช่ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นหรอกนะ
"มานั่งข้างๆ พี่ก็ได้มา" ผู้ชายอีกคนตบโซฟาเรียกให้เธอไปนั่งทั้งๆ ที่มือซ้ายของเขากำลังโอบเอวของเด็กเอ็นฯ ที่ชื่อเชอร์รี่
"แหม ไวนะไอ้เหม มานั่งข้างพี่ดีกว่าครับ ตรงนี้ปลอดภัยที่สุดแล้ว" เจษฎาว่า ตั้งแต่น้องๆ เด็กเอ็นฯ เดินเข้ามาก็มีคนนี้ที่สวยสะดุดตาที่สุด หน้าหวาน เอวบาง แต่หน้าอกหน้าใจไม่ธรรมดา
เห็นแล้วก็หิวนม
"ค่ะ" เพลงพิณตัดสินใจทรุดตัวนั่งลงที่ว่างข้างเจษฏาเพราะชายหนุ่มดูสุภาพมากกว่าคนที่ชื่อเหม
"น้องชื่ออะไร"
"เพลงพิณค่ะ เรียกพิณเฉยๆ ก็ได้ค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นน้องพิณช่วยชงเหล้าให้พี่หน่อยสิครับ"
"เดี๋ยวแนนนี่ชงให้คุณเจษก็ได้ค่ะ เพลงพิณเพิ่งเคยมาทำงานวันแรก แยกโซดากับวอดก้าออกรึเปล่าก็ไม่รู้"
"..." เพลงพิณรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"ถ้างั้นเดี๋ยวพี่เจษสอนให้นะครับ" เจษฎาใช้จังหวะนี้โอบเอวบางคอดให้ขยับมาใกล้เพื่อที่จะหญิงสาวชงเหล้าได้ถนัด
ร่างบางตัวแข็งทื่อเล็กน้อย แต่ก็ยอมปล่อยให้เขาโอบเอวเพราะมันเป็นงาน
หมับ! ทว่าไปๆ มาๆ มือของเจษฎากลับเลื่อนมาจับที่ขาอ่อนเธอแล้วลูบไปมา แถมยังทำท่าจะเลื้อยเข้าไปในกระโปรง เพลงพิณตระหนักได้ทันทีว่าความสุภาพเมื่อกี้มันก็เป็นแค่ภาพลวงตาที่เจษฎาสร้างขึ้น
วินาทีต่อมาเพลงพิณเด้งตัวลุกขึ้นหนีมือปลาหมึกแล้วไปหาชายหน้านิ่งอย่างไว เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เรียกเด็กเอ็นฯ ไปนั่งขนาบข้างกาย
"คุณช่วยหนูด้วย" มือเล็กเกาะที่แขนแกร่ง
"ฮ่าๆๆ พี่จะบอกอะไรให้นะน้องพิณ ไอ้เพเนี่ยมันตัวอันตรายที่สุดในกลุ่มแล้ว เห็นหน้านิ่งๆ แบบนี้แต่รู้มั้ยว่ามันเซ็กซ์จัดมาก" หัสดินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
"คุณคือคุณเพทายเหรอ"
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม" เขาถามดุ ทว่าสีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนคนอึไม่ออกมาเป็นสัปดาห์
"ไม่มีอะไรค่ะ"
"..."
"คุณเพทายให้พิณชงเหล้าให้นะคะ"
"..."
"ถ้าคุณไม่พูดพิณจะถือว่าคุณอนุญาตแล้วนะคะ"
"..." เพทายยังคงเงียบ เพลงพิณเลยถือวิสาสะชงเหล้าให้เขาแบบมั่วๆ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ขนาดจะปรายตามองยังไม่มองเลย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมรับแก้วเหล้าที่เธอชงให้ไปดื่ม
ยิ่งดึกปาร์ตี้ก็ยิ่งเริ่มสนุก เพราะเริ่มกรึ่มได้ที่กันแล้ว
ขวับ! เพลงพิณรีบหันหน้าหนีขวับเมื่อเงยหน้าจากการชงเหล้าแล้วเห็นคนที่ชื่อเหมกำลังนัวเนียกับเชอร์รี่ มือหนาทั้งควักทั้งล้วงอย่างไม่อายฟ้าอายดิน ในขณะที่เจษฏาก็คว้าคอแนนนี่มาจูบอย่างดูดดื่ม ส่วนหัสดินก็ไม่น้อยหน้า เขากำลังรูดซิปกางเกงลงเพื่อจะให้ส้มจี๊ดใช้ปากให้
ไหนพี่อ้อบอกว่าไม่ได้ขายตัวไง!!
"ถ้าจะเอาก็หิ้วกลับไปเอาที่ห้อง เดี๋ยวโซฟากูเลอะ" เพทายเอ่ยท่ามกลางเสียงหยาบโลน
"มึงอิจฉาพวกกูล่ะสิไอ้เพ" เหมราชผละหน้าจากนมโตๆ มากวนประสาทเพื่อน
"กูจะอิจฉาพวกมึงทำไม"
"เพราะมึงทำอย่างพวกกูไม่ได้ไง" หัสดินว่าพลางยกเหล้ากระดก
"ไหนๆ ก็จะแต่งงานแล้ว มึงไม่อยากส่งท้ายความโสดหน่อยเหรอวะ" เจษฎาเลื่อนสายตามองมาที่เพลงพิณอย่างมีเลศนัย
"..." เพราะเขากำลังจะแต่งงานนี่เองถึงได้ทำตัวเป็นเสือจำศีล น่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นชะมัดที่มีผู้ชายที่รักและซื่อสัตย์ต่อเธอขนาดนี้
"ขี้เหร่ขนาดนี้ แค่มองหน้าก็หมดอารมณ์แล้ว" ไม่พูดเปล่า แต่เพทายยังใช้หางตามองเธอ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา ให้ตายสิ เมื่อกี้ที่บอกว่าอิจฉาผู้หญิงคนนั้นเธอขอถอนคำพูดก็แล้วกัน!
Rrrrr...และแล้ววินาทีที่รอคอยก็มาถึงจังหวะที่เพทายลุกออกไปคุยโทรศัพท์และเพื่อนๆ ของเขากำลังซุกไซ้นมหนองโพอย่างเมามัน เพลงพิณก็ฉวยจังหวะนี้แอบผสมยานอนหลับที่เจ๊อ้อยให้มาในแก้วเหล้าของเพทาย พอเขากลับมาเธอก็รีบยื่นให้เขาดื่ม ทันทีที่เพทายรับไป เพลงพิณก็แอบลุ้นอยู่ในใจ ตากลมมองไม่กะพริบ จนเห็นว่าลูกกระเดือกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ
เยส!!
"เธอก็ดื่มด้วยสิ"
กึก...
จู่ๆ มือหนายื่นแก้วเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งมาให้เธอ
"เอ่อ พิณไม่เคยดื่มค่ะ กลัวเมาแล้วเรื้อน"
"ไม่เคยก็ต้องหัด รู้มั้ยว่าเธอเป็นเด็กเอ็นฯ ที่น่าเบื่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"
"ขอโทษค่ะ"
"ฉันไม่รับคำขอโทษ เธอต้องดื่มให้หมดแก้วเดี๋ยวนี้"
แล้วเธอจะทำอะไรได้นอกจากดื่มมันจนหมดแก้ว ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าในเหล้ามียานอนหลับที่ผสมเองกับมือผสมอยู่
- ผู้เขียน
