คิม
“เตย” ผมเรียกผู้หญิงที่ผมรักที่ตอนนี้นั่งอยู่ด้านข้างผมออกไป
“ค่ะ” เตยหอมหันมายิ้มให้ผมบางๆแล้วขานรับ
“พี่ ขอโทษ” มันคงมีแค่คำนี้เท่านั้น ที่ผมจะพูดออกไปได้
“พี่คิมไม่ต้องขอโทษเตยหรอกค่ะ เพราะเตยเองก็ผิดต่อพี่คิมเหมือนกัน” เตยหอมพูดขึ้นโดยไม่ด่าหรือว่าผม มันกลับทำให้ผมรู้สึกผิดและสมเพชตัวเองมากกว่าเดิม
“ผิดสิ ผิดที่พี่ขี้คลาดไม่ยอมบอกเตย เพราะขนาดเตยที่เป็นผู้หญิง ยังกล้ายอมรับสิ่งที่ตัวเองทำเลย แต่พี่ กลับทำได้เพียงแค่ปิดปากเงียบ” เพราะกลัวเธอจะรับไม่ได้ เพราะกลัวว่าถ้าเกิดเธอรู้ว่าผมทำผิดต่อเธอเหมือนกัน แล้วเธอจะเดินไปจากผมอย่างไม่ต้องลังเล ผมเลยเลือกจะปิดเรื่องนี้เก็บไว้ เพียงแต่ว่า ความลับไม่มีในโลกก็เท่านั้นเอง
“เตยเข้าใจค่ะ ว่าเรื่องแบบนี้มันไม่ได้พูดกันได้ง่ายๆ” เตยหอมกลับเข้าใจผมมากกว่าเดิม แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักเธอจนกลัวเสียเธอไปได้ยังไง เพียงแต่มันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววู
