และเธอคงไม่มีหน้าออกไปไหนได้ด้วยการสวมเสื้อผ้าขาดๆ ออกไปแบบนี้ น้ำตาค่อยๆ รินไหลอาบแก้มนึกอดสูใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ หากไม่เพราะบิดา เพราะลูก เธอเพียงตัวคนเดียวเธอจะกัดลิ้นตายเสียให้สิ้น
“ใส่ซะ!”
เสื้อผ้าชุดใหม่ถูกโยนใส่หน้า เธอจำต้องกล้ำกลืนฝืนทนใส่เสื้อผ้าที่เขาหาให้ เพราะไม่อยากมีสภาพเปลือยเปล่าอีกต่อไป
“แต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบๆ หน่อย ฉันไม่มีเวลามากหรอกนะ ตอนบ่ายต้องเข้าประชุมอีกยาว” เควินพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นร่างที่ยังสะอื้นไห้อยู่ที่เดิม
“นี่เป็นเอกสารที่ฉันเคลียร์หนี้สินที่ธนาคารให้พ่อของเธอ”
เพชรน้ำหนึ่งรับเอกสารแผ่นนั้นมาดูด้วยมืออันสั่นเทา
“คุณจะเอายังไงก็ว่ามา”
“ก็ไม่ยังไงหรอก ฉันก็จะเข้าไปอยู่ในบ้านของเธอ”
“งั้นฉันจะย้ายไปอยู่ที่อื่น คุณจะได้อยู่ได้อย่างสบายใจ”
เธอรีบพูดขึ้น รู้สึกไม่ปลอดภัยที่จะมีเขาเข้าไปอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน
“ฉันไม่ให้เธอไป” เสียงเขาเข้มขึ้น
