พิมพ์พรรณถามด้วยความสงสัย
“พี่อยู่ต่างจังหวัดน่ะครับ ไม่ค่อยได้มากรุงเทพฯ”
เควินแทนตัวเองว่าพี่กับพิมพ์พรรณ และทำตัวเป็นกันเองกับสองแม่ลูกเพราะทั้งสองต้อนรับเขาเป็นอย่างดี
“ไม่คิดว่าพี่เคนจะเป็นคนมาช่วยครอบครัวของเราไว้นะคะ พวกเราเป็นหนี้บุญคุณพี่เคนจริงๆ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง พิมพ์กับคุณแม่ไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจหรอกค่ะ แต่ถ้ามีอะไรที่จะช่วยบริษัทได้ เราสองคนก็อยากทำค่ะ”
“คุณน้ากับน้องพิมพ์อยู่บ้านหลังนี้ให้สบายใจเถอะครับ พี่เห็นว่านายรักษ์คุ้นเคยกับเลิศวรเกียรติเป็นอย่างดี ก็เลยอยากจะช่วย จนกว่าคุณไพฑูรย์จะหายเป็นปกติ”
“พี่เคนนี่ใจดีเหมือนพี่รักษ์เลยนะคะ พี่รักษ์ก็ใจดีและก็มีน้ำใจมากๆ เลยค่ะ แต่น่าเสียดาย...”
พิมพ์พรรณพูดเสียงเศร้าในตอนท้าย ตอนนั้นเธอกับมารดาจะไปแสดงความเสียใจกับครอบครัวนพกิจเกรียงไกรแต่โดนไล่ออกมาเสียก่อน จึงไม่ได้ไปเคารพศพ ไม่อย่างนั้นเธอคงได้ทำความรู้จักกับเควินไ
