“เปล่าครับเจ้านาย”
“บ้านแกกับบ้านฉันมันบ้านเดียวกันหรือเปล่า”
“บ้านเดียวกันครับ” เสือตอบอย่างงงๆ
“งั้น ถ้าแกเรียกไม่เหมือน หมายความว่าแกไม่อยากอยู่บ้านเดียวกันกับฉันแล้ว”
“กระผมมิกล้าครับนาย” เสือก้มหน้าล้อเลียน เควินฮึดฮัดแต่รุจน์ปรามเอาไว้
“พอเถอะเคน เสือพูดถูก”
“งั้นพวกนายทั้งหลายก็ไปให้พ้นหน้าเลย” เควินพูดเสียงเย็นหันหลังหนีคนที่ไม่เข้าพวกกับเขาอีกต่อไป
“ถ้ามีอะไรขึ้นมาไม่ต้องเรียก” รุจน์มองอาการเพื่อนอย่างหนักใจ
“แกต้องมา ฉันรู้”
“แต่คราวนี้ฉันไม่มา เชิญแกอยู่กับความแค้นของแกต่อไปเลย” รุจน์จากไปพร้อมกับความโมโห
“เป็นเพราะเธอเพชรน้ำหนึ่ง เธอทำให้เพื่อนของฉันโกรธ” เขาพานไปถึงคนในห้องด้วย
“เจ้านายครับ” เสือทำท่าจะพูด
“แกสองคนจะไปไหนก็ไป ถ้าไม่เรียกไม่ต้องเสนอหน้ามาอีก”
“เอ่อ... ครับ” เสือกับสิงห์มองหน้ากันก่อนจะรับคำ ยุติคำพูดที่จะพูดทุกอย่างและเลี่ยงออกมาทันทีที่เห็นใบหน้า
