“ที่กรุงเทพฯ ไม่มีพระจันทร์หรือดวงดาวสวยแบบนี้ มีแต่ตึกรามบ้านช่องแออัด มีแต่แสงสีของไฟนีออน” เธอพูดเสียงแผ่วสะท้อนในอก
“ก็เห็นแล้วไง หือ...” เควินประทับจุมพิตที่หน้าผากสวยคล้ายปลอมประโลมให้คนในอ้อมแขนคลายความเศร้าเหงาจากน้ำเสียงที่สะท้อนออกมาในความมืดมิด
“ขอบคุณนะคะ”
“หือ...” เควินมองหน้าหญิงสาวในความมืด แต่ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายสบกันเพราะดวงจันทร์วันเพ็ญที่กระจ่างทำให้มองเห็นกันได้ชัดยิ่งกว่าในคืนไหนๆ
“ขอบคุณที่ทำให้หนึ่งรู้สึกแบบนี้ แม้พี่เคนจะเคยร้าย แต่ก็เคยร้ายเท่านั้น หนึ่งเข้าใจว่าคนเราเข้าใจผิดกันได้ หนึ่งเองยังอยากให้...” เสียงท้ายประโยคแผ่วเครือจนน่าใจหาย
“อยากให้อะไร” เควินเอ่ยถามอย่างสนใจ ทำไมเขาถึงได้สัมผัสกับน้ำเสียงหว้าเหว่อ่อนแอของเธอ ช่างแตกต่างจากที่เธอเคยแสดงออก
“อยากให้ตัวเองดูมีคุณค่าในสายตาของใครๆ น่ะค่ะ” เธอเลี่ยงตอบ เกลี่ยน้ำตาที่หางตาอย่างรวดเร็วโดยที่เควิน
