"น้องเฌอ!!" จู่ๆ น้องเฌอก็วิ่งออกมา แล้วเข้าไปกอดคุณชานนท์ ขณะที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันกำลังจะลั่นไก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณของคนเป็นแม่หรือเพียงเพราะว่าฉันไม่อยากให้สองคนนี้ต้องเป็นอะไรไป ฉันผลักผู้ชายคนนั้นออกแล้วรีบวิ่งเข้าไปกอดน้องเฌอเอาไว้
ฉันได้ยินเสียงปืนดังขึ้นนัดนึงก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นอีกหลายๆ นัด แต่ในตอนนั้นฉันก็รู้สึกเจ็บปวดตรงด้านหลัง มันรู้สึกเจ็บมากๆ หักเป็นความเจ็บที่บอกไม่ถูก ถึงแม้เสียงปืนจะดังกึกก้อง แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าเสียงปืนที่กำลังดังอยู่เป็นเพียงความฝันและฉันก็กำลังจะหลับลงไปอีกครั้ง
"พิม! พิม!"
"ฮึกคุณแม่ขา! คุณแม่ฮื่อ..."
ฉันได้ยินเสียงสองพ่อลูกร้องไห้อยู่ตรงหน้าของฉัน ฉันอยากจะถามออกไปว่าร้องไห้กันทำไมเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายมันกลับไม่มีแรงเลย ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองพูดออกไปแต่มันกลับไม่มีเสียงออกมา เหมือนกับว่าฉันแค่ขยับปากเพียงเล็กน
