เลขาสุดเฉิ่ม
1074 คำ
หลังจากได้งานเลขาเมื่อเก้าเดือนก่อน เธอก็พ้นสถานะผู้ว่างงาน ได้แขวนป้ายห้อยคอที่ใฝ่ฝัน เป็นพนักงานประจำของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังระดับประเทศ ซึ่งมีตึกสำนักงานใหญ่โตหรูหราตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯมหานคร
โอววว...ชีวิตสาวบ้านนอกจากท้องนากำลังจะเปลี่ยนเป็นสาวสุดชิคในเมืองใหญ่แล้วสินะ หึหึ!
เส้นทางชีวิตที่โรยด้วยกลีบกุหลาบรออยู่อย่างนั้นเหรอ...เปล่าเลย แต่มันโรยด้วยตะปูเรือใบต่างหากเล่า!
วันที่เธอได้รับโทรศัพท์จากฝ่ายบุคคลของบริษัท แจ้งข่าวที่ทำให้เธอช็อคตาเหลือก ว่าเธอ ‘นางสาวนิลลา คะนึงหา’ ผ่านการสัมภาษณ์งาน ได้รับเลือกเป็นเลขาท่านประธานบริษัท ให้มารายงานตัวในวันจันทร์นี้ เพื่อเซ็นสัญญาเข้าทำงานประจำ
วินาทีนั้น หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นรัวเร็วจนได้ยินชัด ตัวชาขาแข็งตั้งแต่หัวจดปลายเท้า สับสนอยู่เกือบวันว่ามันเป็นเรื่องจริง หรือฝันไปกันแน่
“ฉันเนี่ยนะ?” เพราะไม่คิดไม่ฝันว่าคนโปรไฟล์ธรรมดาอย่างเธอจะผ่านการคัดเลือกตำแหน่งนี้ได้ จากคู่แข่งนับร้อยที่เข้าแข่งขัน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นคนสวย โปรไฟล์เลิศ ประสบการณ์แน่นกันทั้งนั้น
เรียกว่า...ทุกคนเหนือกว่าเธอทั้งสิ้น แต่ทำไมถึงเป็นเธอล่ะนิลลา??
เพราะเธอมันก็แค่สาวบ้านนอกหน้าตาธรรมดา อายุยี่สิบห้า จบปริญญาตรีด้านการตลาดจากมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดด้วยเกรดกลางๆ ไม่ได้จบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำระดับประเทศ หรือจบนอกเหมือนตัวเก็งหลายคนในวันนั้นซะหน่อย
“ทำไมฉันได้งานนี้วะ?” ผู้หญิงบ้านๆ แต่งตัวเชยๆ เคยทำงานเป็นเสมียนโรงงานปลากระป๋องมาสามปี แต่ถูกไล่ออกเพราะดันไปรู้ความลับของผู้จัดการฝ่ายบัญชี เลยต้องระเห็จมาหางานทำให้เมืองหลวงที่แสนห่างไกลบ้านเกิดเช่นนี้...เฮ่ออออ
“ไม่รู้ล่ะ จะอะไรก็ช่าง ในเมื่อโอกาสเป็นของฉันแล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด ฉันจะหาเงินไปใช้หนี้ให้ได้ จะต้องเอาบ้านกลับมาให้พ่อแม่ให้ได้ ไฟท์ติ้ง!!”
ทว่า...ปริศนาที่เธอสงสัยว่าทำไมคนอย่างเธอจึงได้เป็นเลขาหน้าห้องของบอสสุดหล่ออย่าง “ปราการ สิริปราการ” CEO หมื่นล้านสุดฮอตที่สาวค่อนประเทศอยากแต่งงานด้วย
มันถูกเปิดเผยให้เธอรู้ หลังจากมาทำงานได้หนึ่งสัปดาห์ เธอเจอคำตอบในห้องน้ำออฟฟิศนั่นเอง
‘แกรู้มั้ย ทำไมยัยเฉิ่มนั่นได้เป็นเลขาบอส’
‘เพราะไรอ่ะ’
‘เพราะขี้เหร่ไง’
กลุ่มพนักงานสาวขาเม้าท์ประจำออฟฟิศ เม้าท์มอยด์กันเมามันที่หน้ากระจกในห้องน้ำ ระหว่างเธอนั่งทำธุระอยู่บนโถชักโครก ในช่วงพักกลางวัน
‘ได้ข่าวว่าคู่หมั้นบอสเป็นคนจิ้มเองเลยนะ ว่าเอายัยเฉิ่มนี่แหละ จะได้ปลอดภัยหายห่วง ไม่ต้องระแวงระวังเรื่องชู้สาวให้วุ่นวายใจ’
‘จริงเหรอแก โอ๊ยเพิ่งเคยเห็นนี่แหละ คนได้งานเพราะขี้เหร่ ฮ่าๆๆ ตลกอ่ะ’
“ที่จริง บอสอยากเลือกอีกคนหนึ่ง คนที่สวยเหมือนใหม่ดาวิกาอ่ะ ได้ข่าวว่าเคยเป็นแฟนเก่าสมัยเรียนมหา’ลัย และยังรักอยู่ แต่บอสของเราต้องหมั้นกับคนที่ครอบครัวเลือกให้ไง”
“โอ๊ย โคตรแซ่บ แสดงว่ายัยคู่หมั้นกลัวถ่านไฟเก่าคุ ก็เลยตัดไฟแต่ต้นลม กันยัยแฟนเก่าออกไป”
“เออ ยัยเฉิ่มก็เลยได้งานไงล่ะ แต่ไม่ใช่เลขาหรอกนะ เป็นไม้กันหมาให้ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงหัวเราะของพวกนั้นยังดังก้องในหัวเธอจนถึงวันนี้...ตอนนั้นที่ได้ยินก็รู้สึกเศร้าไปเหมือนกันนะ ไม่ใช่เพราะนอยด์ที่โดนบูลลี่เรื่องหน้าตาหรอกเว๊ย แต่มันรู้สึกแย่และผิดหวังกับบริษัท จากที่เคยคิดว่าบริษัทมองเห็นความสามารถในตัวเธอ ไม่ได้เลือกคนที่หน้าตา
แต่เปล่าเลย พวกเขาเลือกเธอเพราะหน้าตาจริงๆ หน้าตาที่ไม่เป็นภัยต่อความมั่นคงในครอบครัว
“เพราะขี้เหร่...หรอกเหรอ??”
ถึงว่า...ทำไมบอสไม่ค่อยมองหน้าเธอเวลาพูดด้วย แถมยังทำเหมือนโกรธเธอเบาๆ อย่างกับไม่พอใจที่มีเธออยู่ในบริษัท
เพราะเธอมาแทนที่แฟนเก่าเขานั่นเอง แฟนที่เขารักและอยากจะแต่งงานด้วย แต่ไม่สามารถทำได้เพราะเหตุผลทางธุรกิจ
เธอก็เลยต้องมารับเคราะห์ด้วยการทำงานหนัก เหมือนโดนบีบให้ออกอยู่ตลอดเวลา เขาใช้งานเธอเยี่ยงทาสราวกับอยากแกล้งงั้นแหละ
ใช่แล้ว...เก้าเดือนที่ผ่านมาของการเป็นเลขามันไม่ง่ายสำหรับเธอเลย ทุกวันเธอแทบไม่ได้เงยหน้าจากกองเอกสารบนโต๊ะ แม้นอกเวลางานก็แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองด้วยซ้ำ
บอสผู้หล่อเหลาโคตรเท่ของทุกคน กลายเป็นปีศาจเลือดเย็นสำหรับเลขาอย่างเธอ...เลขาที่เขาเกลียดจนอยากจะไล่ออกอยู่ทุกวัน
“ชิ!”
คิดว่าเธอจะทนไม่ไหวแล้วรีบลาออกไปใช่มั้ยล่ะ คิดผิดแล้วค่ะบอส เพราะเธอคือวัวควายจอมถึกทนจากท้องทุ่งนาที่มีหนี้สินเกือบหนึ่งล้านบาทเป็นเดิมพัน
ชีวิตของเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับเกียรติยศหรือศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น แต่มันขึ้นอยู่กับหนี้สินที่ต้องแบกรับ ขึ้นอยู่กับปากท้องของตัวเองและครอบครัวที่ต่างจังหวัด
เพราะงั้น ต่อให้งานหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ต่อให้งานยากเย็นแสนเข็ญแค่ไหนก็ไม่หวั่นไหว เธอพร้อมจะลุยทุกสถานการณ์ โดยไม่แคร์ว่าใครจะคิดยังไง เพื่อพิสูจต์ตัวเองอย่างนั้นเหรอ...
เปล่า...เพื่อเงินเดือนสามหมื่นห้าพันบาทต่างหาก เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น เพื่อคาปูชิโน่แก้วล่ะ 40บาทในร้านสะดวกซื้อ...แค่นั้นล่ะ
ใช่...เธอขยันเหมือนวัวควายและทุ่มเททำงานสุดชีวิตเหมือนพรุ่งนี้จะตายจากโลกไป ทุ่มเทสุดตัวสุดวิญญาณจนบอสจอมเย็นชายอมเงยหน้ามองเธอเป็นครั้งแรก หลังจากทำงานด้วยกันมาหนึ่งเดือน
หนึ่งเดือนที่เขาทำเหมือนเธอเป็นแค่เครื่องชงกาแฟกับเครื่องถ่ายเอกสาร !
แต่เขาไม่ได้มองเพราะทึ่งในความเก่งกาจสามารถของเธอหรอกนะ เขามองเธอเพราะคิดว่าเธอมันบ้า...บ้าจนเขาตกใจไงล่ะ
- ผู้เขียน
