เมื่อถึงรถคันหรู เขายอมปล่อยมือเธอ แล้วเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้
ความจริงที่นั่งตรงนี้เธอนั่งมาหลายครั้งแล้วล่ะ แต่นั่งเพราะต้องไปทำงานนอกสถานที่ด้วยกัน ไม่เคยนั่งเพื่อให้เขาไปส่งที่คอนโดสักที
“เอ่อ...บอส”
“เรียกอยู่นั่น” เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา ราวกับเกลียดเธอเข้าไส้ “ขึ้นรถ”
นิลลาแอบกลัว หน้าเจ้าของรถอย่างกับจะพาเธอไปฆ่างั้นแหละ แล้วใครมันจะไปกล้าขึ้นวะ
“ฉันกลับเองก็ได้ค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่ไปแป๊บเดียวก็ถึง ฉันไปนะคะ” ว่าแล้วก็หันหลัง แต่ต้องเบรกเอี๊ยด
“บอกให้ขึ้นรถไง!” น้ำเสียงยังเย็นชา แต่แฝงความหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง หากเธอยังขัดคำสั่ง ได้เห็นดีแน่แม่เลขาตัวแสบ “อย่าให้พูดครั้งที่สามนะ”
นิลลาหน้าเหวอ หันกลับมามองหน้าเจ้านายที่เกรี้ยวกราดเกินปกติ เพื่อจะดูให้แน่ใจว่าเขาเมารึเปล่า หน้าแดงก่ำมั้ย ยืนโงนเงนนิดๆรึเปล่า แต่พ่อคุ๊ณกลับดูปกติดีทุกอย่าง แม้จะมีกลิ่นไวน์อ่อนๆก็เ
