เขาตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน มองหน้าเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “ผมทำตัวเหมือนเด็กยังไง ตอนนี้ผมก็ทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการแล้วไง ..ผมให้เวลาคุณเต็มที่ ไม่โทรสั่งงานนอกเวลา ไม่ใช้งานพร่ำเพรื่อ ให้คุณทำงานในปริมาณที่เหมาะสม แล้วคุณยังต้องการอะไรจากผมอีก”
เธออ้าปากหวอ ทำไมเขาถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทำไม
“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น...มันเป็นความผิดพลาดใช่มั้ยคะ” เธอตัดสินใจถามออกไป เพราะไม่อยากค้างคาใจอีกแล้ว ไหนๆก็จะไปอยู่แล้ว
เขานิ่งไปสามวิ “ไม่ใช่หรอก ไม่ใช่ความผิดพลาด แต่มันเป็นความบ้าต่างหาก มันเป็นเรื่องบ้าๆที่ผม...”
“โอเคค่ะ” เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับเขา จนเขาอยากจะลืมไปให้หมดจากใจ “ฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องบ้ามากเหมือนกัน มันไม่ควรเกิดขึ้นเลย แต่บอสไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ทุกอย่างมันจบตั้งแต่วันนั้นแล้ว เพราะมันเป็นความผิดร่วมค่ะ ฉันเองก็ผิ
