“อยากให้ผมพูดความจริงบ้างมั้ย”
สายตาเข้มดุของปราการทำให้พริมาชะงัก นึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“พรีมก็แค่...”
“ถ้าคุณไม่อยากทะเลาะกับผมก็หยุดซะ หยุดพูดถึงเลขาของผมซะที เพราะคุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายบริษัทผม แต่ถ้าคุณอยากทะเลาะกับผม ลองพูดชื่อเลขาผมอีกครั้งสิ ...เอาเลย”
พริมาเงียบกริบ ท่าทางเอาจริงของปราการทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปาก นอกจากไม่อยากทะเลาะกับเขาแล้ว เธอยังกลัวเขาจะขอยกเลิกงานแต่งด้วยซ้ำ
เพราะรู้ดีแก่ใจเสมอมาว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย แต่จะทำไงได้ เขาอยากเป็นผู้ชายที่เธออยากแต่งงานด้วยมากที่สุดทำไมล่ะ
“พรีมขอโทษค่ะ พรีมคงอารมณ์เสียมาจากที่ทำงานน่ะค่ะ พอดีวันนี้มีประชุมเยอะไปหน่อย เลยวีนไม่เข้าเรื่อง ขอโทษด้วยนะคะ”
ปราการขยับเนคไทเล็กน้อยเพื่อคลายความอึดอัดในอก เหลือบไปมองยัยเลขาที่หันมามองเขาเข้าพอดี เลยสบตากันแบบไม่ได้ตั้งใจ ยัยเลขาตาเหลือกรีบหันกลับไปทันที
ปราการใจเต้นรัว
