ของขวัญ....
"ขวัญ ขวัญบอกพี่มาว่าขวัญร้องไห้ทำไม" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นและเป็นห่วง
"ขวัญไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ขวัญแค่..."
"แค่อะไรครับรีบบอกพี่มาเร็วพี่จะได้รีบพาไปหาโรงพยาบาล"
"แค่...."
"ขวัญอย่าเงียบไปสิพี่ใจไม่ดี"
"แค่ดีใจที่พี่ดูแลขวัญดีกับขวัญและที่สำคัญพี่รักขวัญ"
"โธ่พี่ก็นึกว่าเป็นอะไร"
หมับ!!!
เขาดึงฉันไปกอดแล้วเอามือลูบผมลูบหลังฉันเบาๆเหมือนที่ชอบทำเวลาฉันรู้สึกอ่อนแอ คือตั้งแต่ฉันท้องแล้วทำอะไรด้วยตัวเองไม่ค่อยได้เพราะมองไม่เห็นฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระให้เขาเพราะแทนที่เขาเลิกงานมาจะได้พักผ่อนกลับต้องมาดูฉัน คือหนึ่งวันยี่สิบสี่ชั่วโมงเขาจะไม่ได้อยู่กับฉันแค่เฉพาะเวลาไปทำงานเท่านั้นแค่นั้นจริงๆแต่เขาก็ปลอบฉันให้กำลังใจและบอกกับฉันว่าฉันไม่ใช่ภาระ เขายอมรับว่าเมื่อก่อนเขามองว่าฉันคือภาระที่เขาต้องจำใจต้องรับผิดชอบแต่ตอนนี้เขาเต็มใจและยินดีที่จะดูแลฉันกับลูกเพร
