ไร้รักเมียกาฝาก

พกเมียมาด้วยเหรอ

ของขวัญ...

"ฉันจะรอคำตอบจากเธอนะ"

"อื้มมม" หลังจากกินข้าวกันเสร็จเขาก็เดินมาส่งฉันที่มหาลัยเพราะฉันมีเรียนตอนบ่ายต่อส่วนเขาเห็นบอกว่าจะไปถ่ายแบบต่อเราเลยแยกจากกันตรงนี้ และพอฉันเข้ามาในห้องสายตานักศึกษาผู้หญิงหลายคนมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ แต่ฉันก็ไม่สนใจเดินไปหาที่นั่งเพราะอาจารย์จะเข้าสอนแล้ว

"หึ นังลูกเมียน้อยขี้อ่อย"

"นังดัดจริตนังแอ๊บแบ๊ว" ระหว่างที่เดินหาที่นั่งก็มีเสียงพูดตามหลังซึ่งฉันรู้ว่าพวกเขาว่าให้ฉันแต่ฉันก็ทำเป็นไม่ได้ยินจนกระทั่งอาจารย์สอนเสร็จฉันก็รีบลุกออกจากห้องเพราะนี่เกือบบ่ายสามแล้วฉันต้องออกไปรอคุณสงครามเพราะถ้าเขามาแล้วไม่เจอฉันเขาก็จะโมโหและโวยวายใส่ฉัน แต่ฉันเดินออกไปยังไม่ถึงประตูห้องก็มีผู้หญิงสามคนมายืนขวางประตูเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันออก

"ขอโทษด้วยนะหลีกทางให้เราหน่อย"

"ไม่หลีกแล้วแกก็ยังไปไหนไม่ได้ด้วย"

"ใช่แกยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแกต้องเคลียร์กับพวกเราก่อน"

"เคลียร์?? เคลียร์อะไรเหรอ"

"ก็เรื่องที่แกออกไปข้างนอกกับเฟยไง" 

"เธอเป็นแฟนของเฟยเหรอ" ฉันถามเพราะถ้าใช่ฉันจะได้รีบอธิบายว่าฉันกับเฟยเราแค่ไปกินข้าวกันมาเท่านั้นไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีกันมา

"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่เพราะพวกเราคือแฟนคลับของเขา แกบอกมาว่าเฟยพาแกไปไหนมา"

"เราแค่ไปกินข้าวด้วยกันเฉยๆ"

"แน่ใจ"

"อื้มถ้าไม่เชื่อไปถามเขาดูก็ได้นะ"

"ไม่ต้องมาท้า"

"ฉันขอเตือนแกนะว่าต่อไปห้ามยุ่งห้ามเข้าใกล้เฟยอีกพวกฉันไม่ชอบ"

"ได้ได้ แค่นี้ใช่ไหมที่พวกเธอจะคุยกับเรา"

"ใช่มีแค่นี้"

"ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวก่อนนะ"

"เชิญย่ะ" ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเดินออกมาจากห้องเพราะฉันไม่อยากมีเรื่องอะไรกับใคร 

และพอเดินลงมาจากตึกฉันก็เห็นรถซุปเปอร์คาร์สีดำของคุณสงครามจอดอยู่เรียกสายตาจากทุกคนที่เดินผ่านไปมาได้เป็นอย่างดีฉันรีบก้มหน้าก้มตาวิ่งไปที่รถทันทีเพราะนี่เกินเวลามาเกือบสิบนาทีแล้วฉันต้องโดนเขาดุแน่ๆและพอขึ้นรถฉันก็โดนเขาต่อว่าทันที

"คิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะถึงปล่อยให้ฉันนั่งรอบนรถเป็นครึ่งชั่วโมงแบบนี้"

"ฉันมาสายแค่สิบนาทีเองนะคะ" ฉันบอกเขาเพราะฉันบอกเขาไปว่าเลิกประมาณบ่ายสามโมงและนี่ก็เพิ่งบ่ายสามสิบนาทีเขาจะมาพูดว่ารอครึ่งชั่วโมงได้ยังไงเขาจะทำให้ฉันรู้สึกผิดให้ได้เลยใช่ไหม

"เธอกล้าเถียงฉันเหรอห๊ะยัยกาฝาก"

"ฉันแค่บอกเฉยๆค่ะไม่ได้เถียง"

"หึ คงคิดล่ะสิว่าพ่อแม่พี่ชายฉันปกป้องเอาอกเอาใจเธอโอ๋เธอเข้าข้างเธอเธอถึงกล้าพูดแบบนี้กับฉัน หึยัยลูกเมียน้อยเอ้ย" พูดจบเขาก็รีบสตาร์ทรถแล้วออกรถอย่างไวจนหัวฉันแทบจะชนกับคอลโซลหน้ารถดีที่เอามือยันไว้ทัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา...

"คุณจะไปไหนคะนี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่คะ"

"แล้วใครบอกฉันจะกลับบ้าน"

"แล้วคุณจะไปไหนคะ"

"ไปงานวันเกิดเพื่อน"

"ถ้าอย่างนั้นคุณไปส่งฉันที่บ้านก่อนได้ไหมคะ"

"ฉันเป็นขี้ข้าเธอหรือไงถึงมาสั่ง"

"ถ้าอย่างนั้นคุณจอดให้ฉันลงก็ได้ค่ะฉันจะโบกแท็กซี่กลับเอง"

"เธอกลับเองฉันก็ถูกแม่ด่าอีกที่ปล่อยให้คุณหนูอย่างเธอนั่งรถกลับเองเพราะฉะนั้นเธอต้องไปกับฉันแล้วกลับพร้อมกัน"

"มันไม่ดึกมากใช่ไหมคะ"

"ไม่ดึกเพราะฉันจะกลับตอนเช้า"

"ไม่ได้นะคะพรุ่งนี้ฉันมีเรียน"

"นั่นมันเป็นปัญหาของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน"

"ทำไมคุณถึงนิสัยไม่ดีแบบนี้ เอาแต่ใจตัวเองฉันไม่น่าไประ..." ฉันเกือบพูดคำว่ารักออกไปแล้วดีที่ฉันยั้งปากไว้ได้ทัน

"ไม่น่าอะไรพูดให้จบ"

"ไม่มีอะไรค่ะคุณอย่าใส่ใจคำพูดของฉันเลย"

"แต่เมื่อกี้เธอด่าฉันอยู่นะ"

"ฉันขอโทษละกันค่ะ"

"หึขอโทษพูดง่ายดีเนอะ ทั้งที่เธอเพิ่งด่าฉันว่าฉันนิสัยไม่ดีเอาแต่ใจ"

"ฉันขอโทษแล้วไงคะ"

"หึ" หลังจากนั้นฉันก็นั่งเงียบมาตลอดทางเพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับคนอย่างเขาและไม่รู้ด้วยว่าเขาจะพาฉันไปไหน จนเวลาผ่านมาครึ่งชั่วโมงเขาพาฉันมายังคอนโดแห่งหนึ่ง พอเขาลงจากรถฉันก็รีบลงตาม ฉันเดินตามเขาเข้ามาในลิฟต์อย่างเงียบๆจนกระทั่งลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้นสุด เขายืนกดออดอยู่สักพักประตูห้องก็เปิดออกและคนที่เปิดประตูก็คือเพื่อนของเขาที่เคยพาเขามาส่งที่บ้านตอนนั้นแต่ฉันจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร

"ไอ้ครามมาแล้วเหรอวะ อ้าวพาเมียมาด้วยแหมมมม พกเมียมาด้วยก็ไม่บอก"

"เมียเหี้ยไร อย่าพูดมากไอ้เหี้ยเป้" จากนั้นเขาก็เดินชนไหล่เพื่อนเขาเข้าไปในห้องที่ฉันได้ยินเสียงเพลงดังออกมา ด้านในคงกำลังจัดงานกันอยู่ ฉันลังเลใจว่าจะเข้าไปดีไหมแต่ไม่ดีกว่าฉันไม่ชอบงานอะไรแบบนี้ฉันตัดสินใจว่าจะลงไปนั่งรอที่ล็อบบี้ด้านล่างแทนแต่...

"เข้ามาก่อนสิของขวัญ" เขาจำชื่อฉันได้

"เอ่อไม่เป็นค่ะฉันว่าจะไปนั่งรอข้างล่าง"

"จะไปรอทำไมข้างล่างกว่าไอ้เหี้ยครามจะกลับคงอีกหลายชั่วโมงมาเข้ามา วันนี้วันเกิดฉันเองมีเพื่อนมาเต็มห้องเลยเธออยากดื่มอะไรเลือกได้ตามสบายเลยนะ"

จากนั้นฉันก็ถูกคุณเป้เพื่อนคุณสงครามดึงมือเข้ามาในห้อง พอฉันเดินเข้ามาก็เห็นชายหญิงหลายสิบชีวิตกำลังปาร์ตี้กันอยู่อย่างสนุกสนานรวมถึงคนที่พาฉันมาที่นี่ด้วยเขากำลังนั่งดื่มอยู่โดยมีสาวสวยคนนึงนั่งอยู่บนตักพอเขาเห็นว่าฉันมองไปที่เขาเขาก็กอดผู้หญิงคนนั้นแล้วผู้หญิงคนนั้นก็กอดตอบเขา ฉันเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าก่อนจะไปหาที่เงียบๆนั่ง ยังดีที่ห้องนี้มีหลายมุมให้นั่งฉันจึงเลือกที่จะเดินมานั่งตรงมุมห้องคนเดียวก่อนจะเอาหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลาแม้จะมีเสียงดนตรีดังแทรกเข้ามาบ้างก็็ตาม ฉันพยายามตั้งใจอ่านหนังสือแต่เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะของใครบางคนทำให้ฉันไม่มีสมาธิที่จะอ่าน

"ไม่เจอกันตั้งหลายปีครามดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะไม่รู้ว่าตรงนั้น....จะโตขึ้นด้วยหรือเปล่าไม่ได้สัมผัสมาหลายปีแล้ว"

"เธอหมายถึงอะไร"

"จะหมายถึงอะไรล่ะก็ตรงนี้ไง"

"หึอยากดูไหมล่ะว่ามันโตขึ้นจริงหรือเปล่า"

"อยากดูสิแต่ขอไม่ดูอย่างเดียวได้ไหมอ่ะ"

"เธออยากดูอยากจับหรืออยากทำมากกว่านั้นก็ได้นะฉันไม่ขัดใจเธออยู่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นเราไปห้องน้ำกันดีมั้ยคราม"

"อืมมม วันนี้คงไม่สะดวกไว้วันอื่นละกันนะ"

"ทำไมอ่ะ"

"ฉันลืมพกถุงยางมา"

"ว๊าาา อดเลยอ่ะ"

"เอาน่าเรายังมีเวลาเจอกันไว้ฉันจะจัดหนักให้เธอจนเธอร้องขอชีวิตเลยล่ะ"

"จริงนะ"

"อืม"

ฉันทำทีเป็นก้มหน้าอ่านหนังสือทำเหมือนไม่สนใจฟังแต่จริงๆแล้วฉันได้ยินทุกคำที่เขาพูดกับผู้หญิงคนนั้นจู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเป็นสายฉันรีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเองโดยไม่ให้เขาเห็นเพราะฉันไม่อยากให้เขาสมเพช

เลวจริงจังเลวกว่าใครเพื่อนเลยอิสงครามเอ้ยยยยยย