@🗓️ 3 ปีต่อมา
ลมจากเครื่องปรับอากาศในรถยนต์หรูคันใหญ่ยังคงทำงานเงียบเชียบ แต่มันไม่สามารถทำให้ใจของผมสงบลงได้เลยแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งถือแฟ้มงานแน่น ส่วนอีกข้างกอดเสื้อแขนยาวสีดำที่เกลเคยให้ไว้แนบอกเอาไว้เหมือนเดิม แม้เวลาจะล่วงเลยไปสามปีแล้ว แต่หัวใจของผม...ก็ยังไม่เคยปล่อยเธอไป
"นายครับ...มีงานด่วนที่ต้องไปเคลียร์ที่สาขาย่อยจังหวัดแม่ฮ่องสอน..พรุ่งนี้บิน 10 โมงเช้านะครับ" เสียงลูกน้องที่นั่งตรงเบาะหน้าเรียกผมอย่างสุภาพ ดึงผมออกจากห้วงความคิดที่เวียนวนอยู่กับเธอ
"อืม.."
เสียงตอบสั้นๆ หลุดออกมาพร้อมสายตาที่ทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมนั่งนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น สายตาของผมเหมือนจะเลื่อนลอย แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความหวั่นไหว
ตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว และได้เข้ามานั่งเก้าอี้ประธานบริษัทส่งออกไวน์และเครื่องดื่มของครอบครัวเต็มตัว ตำแหน่ง CEO ที่คนอื่นอาจจะมองว่ายิ่งใหญ่ แต่สำหรับผม...มันก็แ
