"..พี่ราม"
เสียงของเกลดังขึ้นแผ่วเบา สีหน้าเธอดูตกใจเล็กน้อย ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาเอื้อมมือไปโอบไหล่เธออย่างสนิทสนม
"ใคร ?"
น้ำเสียงทุ้มต่ำตะคอกออกมาอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ใบหน้าคมสันเคร่งเครียด ดวงตาคมเข้มฉายแววเกรี้ยวกราด ผมหยุดยืนมองภาพตรงหน้า ขากรรไกรขบกันแน่นอย่างเก็บอารมณ์ไว้แทบไม่อยู่ ผมมองหน้าผู้มาใหม่อย่างเอาเรื่อง ถ้ามาธรรมดาทั่วไปผมจะไม่อะไรเลย แต่มาถึงแล้วเข้ามาประชิดตัวเมียผมขนาดนี้ จะให้อารมณ์ดีอยู่นิ่งๆ ก็กระไรอยู่
"เกล..พี่ซื้อขนมมาฝากยัยหนูด้วยนะ...ไปรับยัยหนูกัน.. : คำพูดที่แฝงด้วยน้ำเสียงเอื้อเอ็นทำให้ผมรู้สึกเหมือนโดนแทงกลางอก
"เกล..ฉันถามว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร..ทำไมมันต้องโอบไหล่เธอ.." น้ำเสียงผมเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ดวงตาแทบจะลุกเป็นไฟ ร่างสูงขยับเข้าประชิดจนเธอเริ่มถอยหลังเล็กน้อย
"เอ่อคือ...พี่รามค่ะ นี่คุณเวหาค่ะ เจ้านายเกลเอง" เธอแนะนำผมแบบนั้น...แค่ “เจ้านา
