ผมขับรถด้วยความเร็วพอประมาณแต่หัวใจกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ตลอดทางที่มือกำพวงมาลัยแน่น ความรู้สึกผิด ความกังวล และความกลัว ตีกันยุ่งในหัวจนน้ำเสียงของตัวเองยังฟังไม่รู้เรื่องเมื่อผมพึมพำกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่า "ไม่น่าเลยเวหา..." ใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที ผมก็เดินทางมาถึงบ้านเช่าหลังเล็กที่มิเกลกับลูกสาวพักอยู่ ผมเบรกกะทันหันก่อนจะรีบเปิดประตูรถ พุ่งออกมาแทบจะทันที ฝ่าแดดที่ร้อนระอุเข้าไปยังตัวบ้านโดยไม่คิดแม้แต่จะเคาะประตู
เมื่อผลักบานประตูเข้าไป ผมเห็นภาพคุ้นตาที่อบอุ่นเกินกว่าหัวใจผมจะรับไหว—พี่เลี้ยงวัยกลางคนกำลังนั่งป้อนขนมให้ลูกสาวตัวน้อยของผมที่กำลังหัวเราะร่าอยู่กลางบ้าน เสียงหัวเราะนั้นเสียดแทงเข้าไปในอก เพราะผมรู้ดีว่าแม่ของเธอกำลังร้องไห้อยู่ชั้นบน
"ป้าแจ่ม..มิเกลอยู่ไหน" ผมเอ่ยถามเสียงหอบ พลางกวาดตามองไปรอบห้อง ดวงตาร้อนผ่าว
"เอ่อ..คุณเกลกลับมาเมื่อกี้ เห็นบ่นว่าปวดหัวค่ะ ดูเธอหน้าตาซี
