@ 2 เดือนต่อมา
📞📱📱📱📞 เสียงโทรศัพท์สั่นครืดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของบ่ายวันอาทิตย์ มือเรียวของมิเกลคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย ก่อนจะยกแนบหู แววตาของเธอนิ่งสงบ แม้ในใจจะมีบางอย่างสั่นไหวอยู่เงียบๆ
"ค่ะ..คุณเวหา" น้ำเสียงเรียบเรียงอย่างห่างเหิน ส่งผ่านไปยังปลายสายที่กำลังเงียบรอฟัง
"เกล..บอกว่าให้เรียกว่าพี่เว" น้ำเสียงทุ้มของเวหาแฝงแววหงุดหงิดเล็กๆ พร้อมน้ำหนักที่เน้นคำว่า พี่เว ชัดเจน
"ค่ะ..พี่เวมีอะไรกับเกลหรือเปล่าคะ ถึงโทรมาตอนนี้" ดวงตาเรียวคมของเธอมองไปนอกหน้าต่าง ท่าทีสงบ แต่แววตายังแข็งกร้าวในบางจังหวะ
"คุณแม่ให้พี่พาเกลกับวาโยไปหา ท่านบอกอยากเห็นหน้าหลาน" เสียงเวหาดังจากปลายสาย มั่นคงและไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ
"ค่ะ..เกลอยากไปกราบคุณท่านอยู่พอดี" เธอพูดออกไปด้วยความรู้สึกเกรงใจ แต่ยังย้ำคำว่า คุณท่าน ด้วยความห่างเหิน
"เรียกคุณแม่..อย่าเรียกคุณท่าน มันดูห่างเหินเกินไป....ท่าน
