หวงรัก 4 ทำแผล

1814 คำ

"เฮงซวยชะมัด พวงกุญแจก็ไม่ได้คืนแถมยังไปเจอนักเลงคนนั้นทำท่าโรคจิตใส่อีก!" "อ๊ากกก…แต่เราต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เลยที่ไปเตะเขาแบบนั้น พี่เขาคงจะไม่ใช่คนประเภทเจ้าคิดเจ้าแค้นมาเอาคืนอะไรเราแบบนี้ใช่ไหม?" "โอ๊ย ไม่รู้ด้วยแล้ว" มือเล็กยกขึ้นมายีหัวตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกับการกระทำของตัวเองก่อนหน้า ก่อนจะสลัดความคิดทุกอย่างออกจากหัวและสาวเท้าเดินกลับตึกเรียนของตัวเอง "น้อง น้องชื่ออะไรเหรอ" ขณะที่ร่างเล็กกำลังจะเดินเข้าตึกคณะของตัวเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกเธอขึ้น "คะ? เราเหรอคะ" ต้นหลิวชะงักก่อนจะเอานิ้วชี้เข้าหาตัวเองพร้อมกับแสดงสีหน้างุนงงออกมา "อืม เรานั่นแหละ" "ชื่อต้นหลิวค่ะ" ร่างเล็กตอบ "พี่ชื่อภัทรนะ เป็นหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมของคณะบัญชี เราอยู่ปีหนึ่งใช่ไหม" รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยถามเธอต่อ "ใช่ค่ะ" ต้นหลิวตอบพลางผงกหัวไปด้วย "พรุ่งนี้เรามาเจอพี่ที่ห้องกิจกรรมหน่อยได้ไหม ช่วงเย็น ๆ เราว่างหรือเปล่า" "มีอะไรรึเปล่าคะ" ต้นหลิวเอียงคอถามสีหน้าสงสัย "เอาเป็นว่ามาแล้วกันนะ เดี๋ยวเราก็รู้เอง" เสียงภัทรรุ่นพี่หนุ่มพูดจบก็ยกยิ้มเป็นมิตรให้กับต้นหลิว ก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป ทิ้งให้ต้นหลิวแสดงสีหน้างุนงงอยู่แบบนั้น แต่สุดท้ายเธอก็ต้องผละความสนใจและสาวเท้าเดินเข้าตึกเพื่อไปเรียนคลาสสุดท้ายของวัน จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ต้นหลิวก็สาวเท้าออกมาจากห้องเรียนของตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากทางหลังตึกคณะบัญชีหมายเดินลัดไปประตูทางออกที่อยู่ด้านหลังมหาลัย แต่ทว่าขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านคณะวิศวะ ต้นหลิวก็ต้องชะงักเท้าเมื่อดวงตากลมเหลือบไปเห็นร่างสูงของไต้ฝุ่นกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ "นะ นั่นมันพี่เขานี่" พอเห็นแบบนั้นเธอถึงกับเม้มปากแน่นและใช้วิชาตัวเบาค่อย ๆ ย่องหมุนตัวหมายจะเดินหนีออกไปอีกทางอย่างแนบเนียนที่สุด แต่ทว่า เธอไม่อาจรอดพ้นสายตาอันแหลมคมของเขาได้ เขาสาวเท้าไม่กี่ก้าวก็เดินมาถึงตัวเธอ ก่อนจะคว้าแขนเล็กของเธอไว้แน่น หมับ "ไง" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทักทายคนตัวเล็กตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าร้ายกาจ "เชี่ยแล้ว!" คำอุทานติดปากหลุดออกมาจากเรียวปากอวบอิ่มของต้นหลิว ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ หมุนตัวไปหาเขาอย่างจำนน "สะ สวัสดีค่ะ" เรียวปากสวยยกยิ้มหวานอย่างเป็นมิตร พยายามใจดีสู้เสือ "ยิ้มหวานเลยดิ?" คิ้วหนาเลิกขึ้นก่อนจะจับข้อมือต้นหลิวแน่น "ปะ ปล่อยหน่อยค่ะ" เธอพูดพลางยกยิ้มเจื่อน ๆ ให้เขา แต่ไต้ฝุ่นกลับไม่ยอมปล่อยแถมยังจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง "ปล่อยสิ จับทำไมเนี่ย มันเจ็บ" เธอพูดพลางสะบัดแขนที่ถูกมือแกร่งจับอยู่ออก แต่พอเขาเห็นท่าทีพยศของเธอก็ยิ่งจับไว้แน่นกว่าเดิมทำเอาต้นหลิวรู้สึกใจไม่ดี ทรงก็นักเลง ท่าทางการพูดการจาก็เหมือนนักเลง ถ้าเกิดเขาเป็นพวกนักเลงนิสัยแย่ทำร้ายหมดไม่สนชายหรือหญิง…ฉิบหาย ซวยแล้วเรา "พะ พี่รู้ไหมพ่อเราเป็นใคร" เรียวปากสวยเอ่ยถามคนตรงหน้า คำถามของเธอทำเอาไต้ฝุ่นเลิกคิ้วมอง "จะรู้ไหม" "พะ พ่อเราอะ เป็นนักมวยชื่อดังอันดับต้น ๆ ของประเทศเลยนะบอกก่อน แถมเรายังได้สายเลือดนักมวยมาเยอะด้วย" "ฮะ" คนตัวสูงเปล่งเสียงออกมาพร้อมด้วยสีหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตก คือบอกทำไม? "ระ เราหมัดหนักนะบอกไว้ก่อน ถ้าพี่ไม่ปล่อย เราเอาพี่ตายแน่" เรียวปากสวยเอ่ยขึ้นแววตาเด็ดขาด ถามว่าน่ากลัวไหม กูขอตอบเลยว่าไม่! กูจะบ้า เธอเป็นพวกสมองไม่ดีอะไรแบบนั้นหรือเปล่าวะ กูประสาทจะแดก "บะ บอกว่าให้ปล่อยเราไง เราทำจริงนะบอกก่อน" "ตัวเท่าลูกหมา ฉันต้องกลัวไหมวะ" "เหอะ ถึงเราจะสูงร้อยห้าสิบแปด เราซัดพี่ร่วงได้เหมือนกันนั่นแหละ" เธอยังคงพูดขู่เขาต่ออย่างนึกว่าเขาจะกลัวในคำพูดของเธอ แต่คนฟังอยากยกมือมาหยุมหัวตัวเองหนัก ๆ นี่กูเจอกับอะไรอยู่วะเนี่ย "ประสาท! แค่ฉันจับเธอไว้แค่นี้เธอยังดิ้นไม่หลุดเลยเถอะ" "แล้วพี่จะมาจับเราทำไมเล่า ปล่อยเรานะ!" ต้นหลิวพูดพร้อมกับพยายามสะบัดข้อมือตัวเองออก "เธอไม่คิดว่าจะต้องรับผิดชอบอะไรหน่อยเหรอ" ไต้ฝุ่นเลิกคิ้วถามคนตัวเล็กด้วยสีหน้าคาดโทษ "ระ รับผิดชอบเรื่องอะไรไม่ทราบ" ต้นหลิวยังคงทำหน้าไขสือออกมา ทำเอาไต้ฝุ่นที่มองอยู่ไม่ชอบใจ เตะไข่กูแทบแตกยังมีหน้ามาพูดว่ารับผิดชอบเรื่องอะไร ถ้ากูเป็นหมันขึ้นมาอนาคตก็จะไม่มีเด็กที่ดีเอ็นเอความหล่อของกูเกิดมานะเว้ย "ที่เธอเตะลูกชายฉันไง ถ้ามันใช้งานไม่ได้ฉันเอาเธอตายแน่" "เรื่องนั้นก็เพราะว่าพี่ทำท่าโรคจิตใส่เรานี่ มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ" เรียวปากสวยเถียงกลับตาใส ทำเอาไต้ฝุ่นที่ได้ยินเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน "เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ไม่มีใครกล้าทำกับฉันแบบนี้" เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้จริง ๆ ยิ่งเตะไข่เขาแล้วก็ยิ่งไม่เคย "ทำไมจะไม่มี" ต้นหลิวเลิกคิ้วตอบกลับ "ไม่มี!" ไต้ฝุ่นยืนยันเสียงหนักแน่น "ก็เรานี่ไง!" เรียวปากสวยเอ่ยสวนกลับทันควัน พร้อมกับพยายามจะสะบัดแขนตัวเองออกอีกครั้ง แต่ขณะที่คนทั้งสองกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่นั้นเอง ทั้งเขาและเธอก็ได้ยินเสียงดังแปลก ๆ แต่ยังไม่ทันที่ต้นหลิวจะได้ขยับตัว "ระวัง" คนตัวสูงก็เอ่ยเสียงดังลั่นก่อนจะรีบดึงร่างเล็กหลบแล้วเอาตัวเองบังร่างเล็กของต้นหลิวไว้อีกที ตุบ! กิ่งไม้ร่วงหล่นลงมาโดนไต้ฝุ่นเต็ม ๆ โชคดีที่กิ่งมันไม่ใหญ่มากจนสร้างความบาดเจ็บให้กับคนทั้งคู่ แต่ทว่าขณะที่ร่างเล็กค่อย ๆ เงยหน้าออกมาจากอกแกร่งของไต้ฝุ่น "พะ พี่เลือดไหล" ดวงตากลมเบิกกว้างแววตาตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อของเขามีรอยข่วนจากกิ่งไม้และมีเลือดไหลซึมออกมา ถึงแผลมันจะดูเล็กน้อยแต่นั่นกลับสร้างความตกใจให้กับต้นหลิวเป็นอย่างมาก เขาช่วยเธอไว้จนตัวเองได้รับบาดเจ็บ เพราะถ้าหากเขาไม่เอาตัวเองบังร่างเธอไว้ คนเจ็บตัวมันคงเป็นเธอไปแล้ว ไต้ฝุ่นยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดออกมาเบา ๆ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรกับมันเลยด้วยซ้ำ "พี่มานี่สิ" "อะไร…ฉันไม่ไป" "มากับเราเถอะน่า" มือเรียวเอื้อมไปคว้ามือแกร่งของคนตัวสูงก่อนจะพาเขาเดินไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกล "พี่นั่งรอเราก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน" ต้นหลิวเอ่ยบอกกับไต้ฝุ่นน้ำเสียงกำชับ ก่อนจะจ้ำเท้าเล็ก ๆ เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ไต้ฝุ่นก็มองตามแผ่นหลังเล็กที่มีท่าทีกระวนกระวายไปนิ่ง ไม่นานต้นหลิวก็เดินออกมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผลในมือ และสาวเท้าไปหาไต้ฝุ่นที่นั่งรออยู่บริเวณหน้าร้านสะดวกซื้อ "พี่เจ็บไหม" เรียวปากสวยเอ่ยถามเสียงสั่น ไต้ฝุ่นที่ได้ยินแบบนั้นก็หลุบมองท่าทางคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "จะทำอะไร" เขาเอ่ยถามเธอแทนที่จะตอบคำถาม "ทำแผลไงเล่า คิดว่าเราจะซื้อของพวกนี้มากินรึไง" เรียวปากเอ่ยตอบมือก็พลางแกะอุปกรณ์ทำแผลออกมา "พี่โน้มหน้าลงมาหน่อยได้ไหมคะ เราทายาไม่ถนัด" ต้นหลิวพูดบอกให้ไต้ฝุ่นโน้มใบหน้ามาหาตัวเอง เพราะเขามีส่วนสูงที่สูงกว่าเธอมาก "…" ทว่าเจ้าของใบหน้าหล่อยังคงนิ่ง "เร็ว ๆ สิคะ เราจะทำแผลให้" เสียงเล็กเอ่ยย้ำอีกครั้ง ทำให้สุดท้ายไต้ฝุ่นยอมโน้มใบหน้าไปหาเธอ ต้นหลิวจึงค่อย ๆ ขยับตัวไปใกล้ ๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าสวยของตัวเองเข้าไปใกล้ ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อเพื่อที่จะได้ทำแผลให้เขาได้ถนัดมากขึ้น จากนั้นมือเรียวเริ่มจัดการบีบยาทาแผลให้เขาอย่างตั้งใจ "แทนที่จะหลบให้พ้น ๆ มาโดนแทนเราแบบนี้เราก็รู้สึกผิดสิ" เรียวปากสวยเอ่ยพูดขณะทำแผลให้กับไต้ฝุ่นอย่างบรรจง ดวงตาคมของไต้ฝุ่นเลื่อนสายตามองไปที่ใบหน้าเนียนใสของคนตรงหน้าที่อยู่ใกล้เขาตาไม่กะพริบ เขาและเธอใกล้กันจนเขาได้กลิ่นหวานมาจากตัวของต้นหลิวอีกครั้ง "ว่าแต่พี่เจ็บรึเปล่า ถ้าเจ็บบอกเรานะเราจะค่อย ๆ ทำ" ขณะที่เรียวปากสวยเอ่ยพูด ดวงตาคมของไต้ฝุ่นก็เลื่อนสายตามามองที่ริมฝีปากของเธอ "เจ็บ" เสียงทุ้มเอ่ยตอบ พอได้ยินแบบนั้นต้นหลิวก็เบะปากเบา ๆ แววตาดูกังวลใจกับคำว่าเจ็บของเขาจนไต้ฝุ่นที่เห็นถึงกับลอบยิ้มออกมาอย่างลืมตัว "งั้นเราจะค่อย ๆ ทานะ มันจะนานหน่อย" ต้นหลิวเอ่ยพูดต่ออย่างไม่รู้เรื่องราว เพราะเธอกำลังตั้งใจทำแผลให้เขาอย่างบรรจง "อือ" เสียงทุ้มขานตอบในลำคอเบา ๆ ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของคนตรงหน้าไม่ละสายตาไปทางอื่น จนกระทั่งเวลาผ่านไปพักใหญ่ "เสร็จแล้วค่ะ พี่ยังเจ็บอยู่ไหม…" เธอถามพร้อมกับค่อย ๆ ถอยใบหน้าออกมา "…โธ่เอ๊ย! รู้สึกผิดเลยเนี่ย" ต้นหลิวทำหน้างอพูดขึ้น มือก็พลางเก็บอุปกรณ์ทำแผลที่เหลือ "เธอน่ะ ชื่ออะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้ต้นหลิวเงยหน้าไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อตรงหน้า "เราชื่อต้นหลิว" หลังจากตอบคำถามเขา เธอก็เอ่ยถามเขากลับเช่นกัน "แล้วพี่ชื่ออะไรคะ" "ไต้ฝุ่น"

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more