“บ้าไปแล้ว ฉันว่าฉันเป็นพี่ธัชฉันก็วิ่งหนีว่ะ” ทอไหมเอ่ยออกมา ในขณะที่เพื่อนจับจูงเธอมาที่นี่ห้องอาหาร ด้วยเห็นว่ามารดาและพี่ชายนั่งรอนานพอสมควรแล้ว
“คุยอะไรกันน่ะสองสาว” คุณธีรภรณ์ยิ้มอย่างเอ็นดูให้ทั้งสองสาว และที่เอ็นดูมากกว่านั่นก็คือทอไหม คนที่ท่านรักเหมือนบุตรสาว และก็พยายามจะให้มาเป็นลูกสะใภ้ แต่ทอไหมและบุตรชายท่านกลับไม่มีทีท่าจะตอบสนองกับเรื่องนี้สักนิดเลย ทำให้ท่านถอดใจเรื่องนี้ไปนานแล้ว
“ว่าจะชวนไปทำบุญค่ะคุณแม่ เอาพี่ธัชไปด้วยนะคะ ช่วงนี้หน้าหมองๆ ท่าทางจะดวงตก” ธีรนัยจัดการทันที พยายามใช้มารดามาบังคับพี่ชาย เพราะรู้ดีว่าพี่ชายไม่มีทางปฏิเสธมารดาได้ ส่วนทอไหมได้แต่ส่ายหน้าและไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนของตนเองกำลังทำอยู่
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร พี่ไม่ไปหรอกพีช” ธีธัชเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าต้นเหตุที่ทำให้เขาขอบตาดำยืนอยู่ข้างๆ น้องสาวเขานั่นไง
“ไปหน่อยก็ดีนะลูก
