“…ระหว่างที่พี่ไปคุยกับเพื่อน ให้หนูไปรอตรงไหนคะ” มิลลิถามออกมาตรงๆ ขณะดึงสายเข็มขัดนิรภัยมารัดตัวเองให้เรียบร้อย
“ไม่อยากเข้าไป?”
“ไม่อยากทำให้พี่ไม่สบาย ไม่ชอบเวลาที่พี่อารมณ์เสีย ให้หนูนั่งรอที่รถไหม แอร์เย็นสบายเลยหนูรอได้นะ”
“ไม่ไปหาเดียร์?”
“ไปคุยธุระเรื่องงานแต่งงานของพี่เดียร์ พี่เดียร์ก็ต้องอยู่กับพวกพี่ไม่ใช่เหรอคะ หนูน่ะรอตรงไหนก็ได้”
“เดี๋ยวนี้หัดวางตัวเก่งขึ้นเยอะเลยนะ” คนถูกชมยิ้มรับ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นคำชมที่ออกมาจากใจหรือชมเพราะเธอทำให้เขาพอใจหรือเปล่า ความจริงแล้วเธอก็อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนั้นนั่นแหละ
“เธอรู้จักเดียร์อยู่แล้ว เดินเข้าไปด้วยกันก็ได้ ส่วนงานแต่งงาน พิธีเช้าไม่มีอะไรมากมายหรอก เป็นพิธีทางศาสนาและจดทะเบียนสมรส หัวใจหลักอยู่ที่ตอนเย็น เธอจะมาด้วยไหมล่ะ”
“มาได้ด้วยเหรอคะ” มองคนตัวโตตาใส บทจะง่ายมันก็ง่ายจนเธอใจฟู เธอก็อยากให้เขาเปิดใจให้เ
